طراحي و آزمون الگوي پيش‌بيني سازگاري با درد بر اساس سبك‌‌‌هاي دلبستگي و استحكام من با نقش ميانجي تنظيم شناختي هيجان در بيماران مبتلا به آرتريت روماتوئيد شهر تهران در سال 1400: يك مطالعه توصيفي

زمينه و هدف: اگرچه درد براي ادامه حيات ضروري است، ولي اين پديده در بسياري از مواقع نقش هشدار دهنده و انطباقي خود را از دست مي دهد و مشكلات گوناگوني به وجود مي آورد. بنابراين، هدف مطالعه حاضر طراحي و آزمون مدل پيش بيني سازگاري با درد بر اساس سبك دلبستگي و استحكام من با نقش ميانجي تنظيم شناختي هيجان در بيماران مبتلا به آرتريت روماتوئيد شهر تهران در سال 1400 بود. مواد و روشها: در اين مطالعه توصيفي كه به روش همبستگي انجام گرفت، جامعه آماري شامل تمامي بيماران مبتلا به آرتريت روماتوئيد شهر تهران در سال 1400 بود. تعداد 300 بيمار با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس از كلينيك درد بيمارستان امام حسين(ع) انتخاب و به پرسشنامه هاي سبك هاي دلبستگي، استحكام من، تنظيم شناختي هيجان و مقياس چندوجهي درد پاسخ دادند. داده هاي به دست آمده با استفاده از مدليابي معادله ساختاري تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: نتايج مدل يابي معادلات ساختاري نشان داد كه ضرايب مستقيم سبك هاي دلبستگي(β=0.61 ،p 0/001 )و استحكام من ( 001،p .0 β=0/89) به سازگاري با درد معني دار مي باشد. علاوه بر اين، سبك هاي دلبستگي و استحكام من با ميانجي گري تنظيم شناختي هيجان اثر غيرمستقيمي بر سازگاري با درد داشت.نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان مي دهد كه سبك هاي دلبستگي، استحكام من و تنظيم شناختي هيجان ميتوانند به شيوه هاي مستقيم و غيرمستقيم ادراك درد مزمن و عملكرد بيماران مبتلا به آرتريت روماتوئيد را تحت تأثير قرار دهند و از سويي، نقش پويايي در سازگاري با درد مزمن در آنان ايفاء كنند. اين نتايج مي تواند در طراحي برنامه هاي پيشگيرانه و مداخله اي درد مزمن كاربرد داشته باشد.