سنجش انسجام دروني اركان رژيم سياسي در همپرسه قوانين افلاطون

اين مقاله با بهره گيري از نظريۀ «اسپريگنز» و با ملاحظۀ بحران هاي موجود در جامعه، منطق دروني و ارتباط اركان رژيم موجود در همپرسه قوانين را بر اساس وظايف و اختيارات آنها بررسي مي كند. حاصل كار، ترسيم الگويي از رژيم سياسي است كه براساس تركيبي از عناصر اصلي دو رژيم پادشاهي و دموكراسي تكوين يافته و مهم ترين اهداف آن، تأمين سعادت و امنيت اعضاي جامعه است. در اين رژيم، نهاد پادشاهي در رأس است، ولي نهادهاي شورايي قدرتمندي همچون شوراي شبانه، پاسداران قانون و انجمن شهر متشكل از نخبگان با تجربه پيش‌بيني شده است كه هرچند نقش پادشاه را در ادارۀ امور تعديل مي كنند، در موارد متعددي دچار تداخل وظايف هستند. در مجموع چينش نهادهاي اين رژيم به گونه اي است كه به دليل عدم انسجام دروني، امكان پويايي و نوآوري اساسي و يا شكوفايي شهروندان را سلب نموده و حالتي ايستا و متصلب را در ابعاد گوناگون زندگي استمرار مي بخشد. همچنين اين رژيم را مي توان الگويي حد فاصل ميان دو جامعۀ آرماني و واقعي دانست كه هرچند از الگوي همپرسه جمهور فاصله زيادي دارد، بالفعل شدن آن در واقعيت نيز بسيار بعيد مي نمايد.