تحليلي بر نارسايي نظام سياست گذاري برنامه ريزي روستايي باتاكيد بر عدالت فضايي (مطالعه موردي: استان خراسان شمالي)

مقاله حاضر داراي هدف كاربردي و با روش توصيفي – تحليلي انجام شده است. در اين مقاله براي رتبه بندي دهستان ها از روش ويكور، تحليل پهنه اي خدمات از روش بيضي انحراف معيار، براي تحليل خوشه اي و تمركز تسهيلات از روش موران و براي تحليل ارتباط بين متغيرها از روش همبستگي چند متغيره استفاده شده است. نمونه هاي موردي تحقيق روستاهاي استان خراسان شمالي كه در مقياس دهستان تجمعيع يافته شده اند با توجه به نتايج به دست آمده از رتبه بندي روش ويكور دهستانهاي آلاداغ و بدرانلو در طبقه بندي كاملا برخوردار، دهستان هاي اترك، گرمخان، آذري، روئين، جرگلان و جيران سو در گروه نسبتا برخوردار، دهستان هاي آلمه، حصارچه، شيرين سو، گيفان، باباامان، سيوكانلو، زيارت، حومه، شاه جهان، فاروج، بام و صفي آباد در گروه متوسط و بقيه دهستان ها در گروه نسبتا نابرخوردار ونابرخوردار طبقه بندي شده اند. با بررسي نتايج مي توان دريافت دهستان هايي كه در نزديكي مركز استان قرار دارند جزء دهستان هاي برخوردار محسوب مي شوند و دهستان هاي با فاصله از مركز استان در طبقه بندي نابرخوردار قرار گرفتند. همچنين تحليل همبستگي چندمتغيره نشان مي دهد كه بين نزديكي به مركز استان با ميزان برخورداري رابطه معكوس وجود دارد، بدين صورت كه هر چقدر از مركز استان فاصله زياد شود ميزان برخوداري روستاها كمتر شده است. در مورد ارتباط بين جمعيت و ميزان برخورداري نشان دهنده همبستگي مستقيم و مثبت مي باشد كه هر چقدر تعداد جمعيت روستا افزايش يابد ميزان برخورداري دهستان ها نيز بيشتر مي شود.