مديريت بهره‌برداري بهينه آبخوان دشت ابركوه با رويكرد پويايي سيستم

سال‌هاي متمادي است كه مردم از آب به عنوان يك منبع ارزان قيمت استفاده كرده‌ و در نتيجه تعداد زيادي از آن‌ها به محدود كردن خود در مصرف آن اعتقادي ندارند. اين نگرش بسيار مشكل‌ساز بوده و بحران آب را به دنبال داشته است. امروزه در كنار بحران آب، با مديريت مناسب بهينه منابع آب به خصوص در مناطق خشك و نيمه خشك نيز مواجه مي‌باشيم. افزايش روزافزون نيازهاي آبي، محدوديت منابع آبي و اصل پايداري در مديريت آن، تأمين آب كليه نيازهاي موجود را غيرممكن مي‌سازد. استفاده فزاينده از منابع آب‌هاي سطحي و زيرزميني دشت ابركوه در نتيجه توسعه كشاورزي و صنايع وابسته در اين دشت منجر به تشديد روند نزولي سطح آبخوان آن شده است. در نتيجه ارائه چارچوبي كه بتواند تخصيص بهينه آب را در اين منطقه بررسي كند، ضروري است. هدف اين پژوهش بررسي وضعيت منابع آب دشت ابركوه و بررسي سياست‌هاي ممكن در اين منطقه مي‌باشد. لذا پس از مرور پيشينه و شناسايي عوامل، با استفاده از رويكرد پويايي‌هاي سيستم، مدلي پويا از عوامل مؤثر در وضعيت آبخوان دشت ابركوه و روابط علّي آن‌ها ارائه و تحليل شد كه طبق تحليل‌هاي صورت گرفته مصرف كشاورزي بيشترين تهديد را در دشت داشت. سپس مدل ارائه شده در نرم‌افزار ونسيم شبيه‌سازي و سياست‌هاي مختلفي براي بهبود وضعيت منابع آب در دشت آبخوان ابركوه بر روي مدل آزمون شد. نتايج شبيه‌سازي سياست‌ها نشان داد كه سياست افزايش قيمت آب، طرح بارور كردن ابرها و هم‌چنين كاهش سطح زير كشت تأثير مناسبي بر شاخص تراز و حجم آبخوان دارند.