تبيين نياز‌هاي خودمراقبتي و آموزش همگاني سلامت‌روان

زمينه و هدف: از جمله تحولات ارزشمند مراقبت هاي بهداشتي اوليه توجه ويژه به مبحث سلامت روان و اضافه شدن برنامه خود مراقبتي با محتواي آموزش همگاني سلامت روان است. اما در رابطه با نيازهاي گيرندگان خدمات و الويت هاي آموزشي و امكانات مورد نياز اقدامات يكپارچه اي صورت نگرفته است. در همين راستا اين پژوهش با هدف تبيين اولويت هاي اين برنامه در مراكز خدمات جامع سلامت تابع دانشگاه علوم پزشكي ايران صورت گرفت. روش كار: پژوهش حاضر يك مطالعه كيفي با رويكرد تحليل محتوا شامل 12 نفر از ذينفعان بود كه بـه روش هدفمند با حداكثر تنوع وارد مطالعـه شـده بودنـد. داده ها با انجام مصاحبۀ عميق و نيمه ساختاريافته و چك ليست تغيير يافته برنامه نيازسنجي سلامت جامعه جمع آوري و با رويكرد گرانهايم و لاندمن مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.  نتايج: با تحليل داده ها، نيازها در دو مقوله اصلي شامل نيازهاي ارائه دهندگان خدمات و نيازهاي گيرندگان خدمات دسته بندي شدند. مقوله نيازهاي ارائه دهندگان خدمات مشتمل بر طبقات هماهنگي با ارگان هاي برون بخش، سامانه آموزش مجازي و اطلاع رساني، آموزش هاي مستمر و سوپروايزر آموزشي، فضاي مناسب و امكانات و تجهيزات بود، و مقوله نيازهاي گيرندگان خدمات در طبقات كودكان، نوجوان و جوان و خانواده طبقه بندي شد. نتيجه گيري: شناسايي نياز‌ها مي‌تواند منجر به استفاده بهينه از منابع محدود به منظور كاربردي‌سازي آموزش ارائه‌شده شود. نتايج اين پروژهش مي تواند گام موثري در راستاي گسترش مبتني بر نياز آموزش سلامت روان و كمك شاياني در رسيدن به اهداف اين برنامه در چنين مراكزي باشد. با توجه به نتايج، توصيه مي شود به برنامه ‌ريزي آموزش و بازنگري بر اساس نيازهاي شناسايي شده اقدام شود تا منجر به افزايش بهره وري اين برنامه شود.