مقايسة وضعيت امنيت غذايي خانوارهاي روستايي شهرستان‌هاي هريس و بستان‌آباد با استفاده از روش FGIS

طرح مسئله: امنيت غذايي به‌عنوان شاخص سلامتي در سطوح خانوار مطرح است و ناامني غذايي مي‌تواند زمينه ‌ساز مشكلات تكاملي، سلامتي و تغذيه‌اي باشد. بر اين اساس تعيين عوامل مرتبط با امنيت غذايي در هر جامعه‌اي ضروري است. امنيت غذايي ازجمله پديده‌ هايي است كه بر تمام ابعاد اقتصادي، اجتماعي و سياسي تأثير مي‌گذارد. مفهوم امنيت غذايي بسيار گسترده است و با تعامل با دامنه‌اي از عوامل زيست‌شناختي، اقتصادي، اجتماعي، كشاورزي و فيزيكي تعيين مي‌شود. آگاهي دربارة وضعيت امنيت غذايي هر منطقه مي‌تواند برنامه‌ريزي در اين زمينه را كارآمدتر كند. هدف پژوهش حاضر، بررسي وضعيت امنيت غذايي در خانوارهاي روستايي شهرستان‌هاي هريس و بستان‌آباد است. روش: اين پژوهش ازنظر هدف، كاربردي و ازنظر روش‌شناسي، توصيفي تحليلي است. قلمرو مكاني پژوهش نيز شهرستان‌هاي هريس و بستان‌آباد است. بدين منظور از 22 شاخص كشاورزي برگرفته از نتايج سرشماري عمومي كشاورزي سال 1393 براي بررسي وضعيت امنيت غذايي در مناطق روستايي محدودة مطالعه‌شده، و از روش آنتروپي شانون و منطق فازي (FGIS) براي تجزيه و تحليل داده‌ها و اطلاعات استفاده شد. نتايج: يافته‌هاي پژوهش نشان داد از كل 293 منطقۀ روستايي مطالعه‌شده، 2.73 درصد روستاها (8 روستا) در وضعيت خيلي خوب، 7.51 درصد (22 روستا) در وضعيت خوب، 17.06 درصد (50 روستا) در وضعيت متوسط، 37.54 درصد (110 روستا) در وضعيت ضعيف و 35.15 درصد (103 روستا) در وضعيت خيلي ضعيف ازنظر امنيت غذايي با تأكيد بر شاخص‌هاي توسعة كشاورزي قرار دارند. به‌طوركلي امنيت غذايي 72.70 درصد از روستاهاي محدودة بررسي‌شده در وضعيت خطرناكي از بعد كشاورزي است و به توجه ويژة مسئولان به‌ويژه در زمينة توسعة پايدار بخش كشاورزي اين روستاها نياز دارد.