شيوع ايده پردازي خودكشي و رابطه آن با افسردگي و وضعيت سلامت عمومي در مراجعين به مراكز درمان اعتياد ايران (1397)

زمينه و هدف: بيشتر كساني كه خودكشي مي‌كنند؛ از اختلالات روان پزشكي به ويژه افسردگي و اختلالات مرتبط با سوء مصرف مواد رنج مي‌برند. خطر خودكشي فقط مربوط به اختلالات عمده روان پزشكي به عنوان عامل خطر نيست. تمايل به ايده پردازي خودكشي به علل ديگر مانند بيماري‌هاي جسمي نيز از عوامل مهم مرتبط با اقدام به خودكشي محسوب مي‌شود. اين مطالعه به منظور تعيين شيوع ايده پردازي خودكشي و رابطه آن با افسردگي و وضعيت سلامت عمومي در مراجعين به مراكز درمان اعتياد ايران انجام شد.روش بررسي: اين مطالعه توصيفي تحليلي روي 689 مراجعه كننده به مراكز درمان اعتياد استان‌هاي يزد، خراسان رضوي، مازندران، سيستان و بلوچستان، فارس، آذربايجان شرقي و كرمانشاه كه تحت درمان نگهدارنده با متادون قرار داشتند در سال 1397 انجام شد. براي نمونه‌گيري در مرحله اول هفت استان (خوشه) به صورت تصادفي انتخاب شدند. در مرحله دوم نمونه‌ها به صورت در دسترس از مراكز درمان اعتياد انتخاب شدند. ابزارهاي مورد بررسي شامل پرسشنامه سلامت عمومي، سياهه افسردگي بك و ‏سنجه ايده خودكشي بك بودند.يافته‌ها: 151 نفر (21.91%) داراي سابقه اقدام به خودكشي بودند. 218 نفر (31.6%) از افراد ايده پردازي خودكشي داشتند. بين افسردگي و ايده پردازي خودكشي (r=0.504) رابطه مثبت و معني‌داري وجود داشت (P 0.05). بين متغيرهاي سلامت عمومي در همه ابعاد آن و ايده‌پردازي خودكشي رابطه خطي معني‌دار وجود داشت (P 0.05). ايده پردازي خودكشي با خرده مقياس‌هاي علايم جسماني، علايم اضطرابي و اختلال خواب و علايم افسردگي رابطه مثبت معني‌دار (P 0.05) و بين كاركرد اجتماعي با ايده پردازي خودكشي رابطه معكوس معني‌دار يافت شد (P 0.05).نتيجه‌گيري: ايده پردازي خودكشي در يك سوم از مراجعه كنندگان به مراكز ترك اعتياد كشور وجود دارد. متغيرهاي افسردگي و وضعيت نامناسب سلامت عمومي مي‌تواند منجر به ايده پردازي خودكشي گردد.