مقايسه ساختاري حكايات مشترك حديقه سنايي و مثنوي مولوي

سنايي و مولوي دو تن از شاعران بزرگ ادب فارسي مي باشند كه آثار عرفاني سترگي در ادبيات فارسي پديد آورده اند. سنايي شاعر و عارف قرن ششم، بزرگ ترين قصيده سراي ادب فارسي مي باشد كه از پايه گذاران ادبيات منظوم عرفاني است و مولوي شاعر غزل سراي قرن هفتم مي باشد كه غزل عرفاني را به اوج كمال رساند. در پژوهش حاضر با شيوه كتابخانه اي، از طريق مطالعه كتب، مقالات و پژوهش هاي مرتبط، با روش تحليل متن و با رويكرد تطبيقي، به بررسي حكايات مشترك حديقه سنايي و مثنوي مولوي پرداخته شده است تا حكايات با مضمون مشترك و ساختار متفاوت مورد مقايسه قرار گرفته و تفاوت ها برجسته سازي شود. بنابر مطالعات صورت گرفته، كاربرد شگردهاي داستان پردازي در حكايات مولوي به صورت نمايان تري جلوه گر شده است، زيرا ميزان استفاده او از عناصر روساختي داستان به ويژه زاويه ديد، شخصيت و گفتگو بسيار بيشتر بوده و در مقابل، عنصر زمان و مكان داراي كمترين ميزان مي باشد، درحاليكه اين دو عنصر در حديقه به بالاترين حد خود رسيده است. از تصرفات اصلي مولوي در مآخذ، پويا كردن شخصيت هاي ايستا و نيز افزودن انواع گفتگو و اضافه كردن شخصيت هاي گوناگون مي باشد.