سنجش شاخص هاي پايداري اجتماعي در معماري گيلان

در بين ابعاد توسعه پايدار، پايداري اجتماعي به عنوان يكي از ابعاد اصلي شناخته مي شود كه بيش تر با ابعاد زندگي مردم همگام است. هدف اصلي از پژوهش حاضر، بررسي و ارزيابي شاخص هاي پايداري اجتماعي برگرفته از اهداف جهاني توسعه پايدار (SDGs) در زندگي مردم و بازخوردهاي آن در معماري جغرافياي منطقه گيلان است. روش ارزيابي رتبه گزينه هاي اين پژوهش، تكنيك ويكور مي باشد و  روش تحقيق پژوهش توصيفي - پيمايشي است و جامعه آماري مورد بررسي در اين پژوهش، اعضاي 6 گروه مرتبط با موضوع تحقيق شامل: روستاهاي 16 شهرستان استان گيلان، دانشكده معماري دانشگاه گيلان، معماران محلي، ادارات كل بنياد مسكن و منابع طبيعي و جنگلداري گيلان و سازمان هاي مردم نهاد (NGO) دوست دار محيط زيست مي باشند كه از ميان آن ها انتخاب جامعه نمونه به روش نمونه برداري غير احتمالي در دسترس انجام گرفت. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه «عدالت اجتماعي» با بالاترين مقدار ارزش شاخص هاي پايداري (0.083) حائز بالاترين اولويت و « پيشرفت اجتماعي و رفاه» با (0.034) كم ترين اولويت را دارا مي باشند و از بين 6 شاخص پايداري اجتماعي، دو شاخص همبستگي و مصرف مسئولانه و توليد متوسط ارزيابي شده اند و براي گروه هاي مرتبط با معماري منطقه گيلان اهميت نسبي دارند.