مطالعۀ دريافت دانشجويان داوطلب محروميت زدايي از تجربة مواجهه با مناطق محروم

دانشجويان بسياري با عناوين گوناگوني به فعاليت‌هاي داوطلبانۀ محروميت‌زدايي در مناطق محروم كشور مي‌پردازند. تفاوت زندگي روزمرۀ آن‌ها با مناطقي كه در آن فعاليت داوطلبانه انجام مي‌دهند و مواجهۀ بي‌واسطه با محروميت، تجربه‌هاي‌ خاصي براي آنها دربردارد. اين تجربه‌ها، به طور معمول، بر دريافت آنان از خود، محروميت و محروميت‌‌زدايي تاثير مي‌گذارد. پژوهش به اين پرسش‌ها پاسخ مي‌دهد كه دانشجويان فعال در محروميت‌زدايي چه دريافتي از فعاليت داوطلبانه‌ و مواجهۀ بي‌واسطه با مناطق محروم دارند؟ و از ديد آنها آيا حضورشان در مناطق محروم زمينۀ توسعه و محروميت‌زدايي از اين مناطق را فراهم مي‌كند؟ براي پاسخ به پرسش‌ها، از رويكرد «توسعة جماعت‌محور» كه بر فعاليت‌هاي مشاركتي‌ مردمي و‌ غيردولتي، تمركز دارد، بهره گرفته شده است. در روش پژوهش نيز با رويكردي كيفي و پديدارشناسانه، با ۱۴ نفر از فعالان دانشجو مصاحبه شد‌‌ه و اين مصاحبه‌ها به روش تحليل مضمون، تحليل شده‌است. يافته‌ها نشان داد كه فعاليت داوطلبانه دانشجويان بر «ايجاد حال خوب» در ميان ساكنان مناطق محروم، تمركز دارد و در نهايت، از ديد برخي از اين دانشجويان، اقدامات و عملكرد آن‌ها در اين مناطق، منجر به توسعۀ مناطق محروم نشده و مواجهۀ آنان با محروميت، منجر به مسئوليت‌زدايي و مقصرزدايي از محروميت مي‌شود.