مقايسه ي تاثير8 هفته تمرين TRXو مقاومتي سنتي بركراتين كيناز و لاكتات دهيدروژناز زنان غير فعال

زمينه و هدف: فعاليت بدني با وجود فوايد گوناگوني كه براي سلامتي عمومي دارد، مي‌تواند به دليل افزايش فشار اكسايشي از طريق افزايش توليد گونه‌هاي واكنش‌پذير، موجب آسيب احتمالي بافت‌هاي مختلف بدن شود و هدف از اين مطالعه مقايسه تاثير هشت هفته تمرين مقاومتي سنتي و TRX روي شاخص هاي آسيب عضلاني دانشجويان زنان غير فعال مي‌باشد. روش كار: در اين مطالعه نيمه تجربي، تعداد (28) دختر غيرفعال سالم  با ميانگين سن 1/38±21/00 سال به طور تصادفي به سه گروه: تمرين مقاومتي سنتي (9)، تمرين  TRX(9) و كنترل (10) تقسيم  شدند. گروه‌هاي تجربي پروتكل تمريني را سه جلسه در هفته به مدت 8 هفته با شدت 65 الي 80 درصد  اجرا كردند. نمونه‌هاي خوني قبل از شروع تمرين و 48 ساعت پس از آخرين جلسه‌ي تمرين اخذ و ميزان كراتين كيناز و لاكتات دهيدروژناز اندازه‌گيري شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي شاپيرو ويلك، تي وابسته و تحليل واريانس يك سويه مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه تفاوت معناداري در سطح كراتين كيناز خون در سه گروه وجود نداشت ولي در ميزان فعاليت آنزيم لاكتات دهيدروژناز در گروه تمرين مقاومتي سنتي و در گروه TRX از مرحله پيش آزمون به پس آزمون كاهش معني داري مشاهده شد. همچنين نتايج تحليل واريانس يك طرفه تفاوت معني داري در سطح لاكتات دهيدروژناز در هر دو گروه تجربي با گروه كنترل و بين گروه هاي تجربي نشان داد (05/0 P ). نتيجه‌گيري: با توجه به يافته‌هاي پژوهش حاضر مي‌توان بيان كرد كه تمرين بدني منظم TRX و مقاومتي سنتي با شدت متوسط هر دو نه تنها منجر به تشديد شاخص‌هاي آسيب عضلاني نشده‌اند بلكه  آثار سودمندي روي متغير‌هاي آسيب عضلاني از جمله لاكتات دهيدروژناز داشتند كه نشان دهنده سودمند بودن اين گونه تمرينات در زندگي افراد غير فعال است.