مدل‌يابي نقش ميانجي سرسختي روان‌شناختي در رابطه علّي معناي زندگي و خوددلسوزي با تحمل پريشاني

مقدمه: بيماري كوويد-۱۹ علاوه بر آسيب ‌هاي جدي كه براي سلامت جسمي مردم ايجاد كرده، باعث پريشاني روانشناختي زيادي شده است كه شناسايي عوامل مرتبط با تحمل پريشاني در اين دوران ضروري به نظر مي رسد. بنابراين پژوهش حاضر با هدف نقش واسطه‌اي سرسختي روان‌شناختي در رابطه‌ي بين معناي زندگي و خوددلسوزي با تحمل پريشاني صورت پذيرفت. روش: روش پژوهش، همبستگي از نوع تحليل مسير بود. جامعه‌ي اين پژوهش شامل تمامي دانشجويان مقطع كارشناسي مركز آموزش عالي پلدختر در سال تحصيلي 400-1399 بود. حجم نمونه آماري بر اساس قاعده سرانگشتي كلاين برابر 210 نفر تعيين شد كه به روش نمونه‌گيري در دسترس و با پرسشنامه آنلاين انجام شد. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش پرسشنامه معناي زندگي، مقياس سرسختي­ روان‌شناختي، مقياس تحمل پريشاني و مقياس خوددلسوزي بود. تحليل داده‌ها به روش آماري تحليل مسير و با استفاده از نرم‌افزارهاي آماري SPSS-22 و AMOS-24 انجام شد. نتايج: نتايج نشان داد خوددلسوزي و سرسختي روان‌شناختي داراي اثر مستقيم بر تحمل پريشاني هستند؛ اما معناي زندگي بر تحمل پريشاني اثر مستقيم ندارند. همچنين خوددلسوزي و معناي زندگي داراي اثر مستقيم بر سرسختي روان‌شناختي بودند. خوددلسوزي بر تحمل پريشاني، از طريق ميانجي‌گري سرسختي روان‌شناختي، اثر غيرمستقيم معنادار داشت. همچنين معناي زندگي بر تحمل پريشاني، از طريق ميانجي‌گري سرسختي روان‌شناختي، اثر غيرمستقيم معنا‌دار داشت. بحث و نتيجه‌گيري: در دنياي امروزي كه سرشار از آشفتگي است، تحمل پريشاني ويژگي‌اي است كه از اهميت زيادي برخوردار است. نتايج اين پژوهش نشان داد كه اين ويژگي تحت تأثير متغير‌هاي ديگري همچون خوددلسوزي و سرسختي روان‌شناختي است و داشتن معنا در زندگي از طريق افزايش سرسختي روان‌شناختي، ميزان تحمل پريشاني را تحت تأثير خود قرار مي‌دهد.