اثر تمرينات تناوبي با شدت بالا بر فاكتور مهاركننده تومورزايي و اينترلوكين-33 زنان مبتلا به ديابت نوع 2

زمينه و هدف: تمرينات ورزشي داراي اثرات مفيد و ضدالتهابي است كه موجب سركوب التهاب سيستمي با درجه پايين در ديابت نوع 2 مي‌شود. هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر تمرين تناوبي با شدت بالا بر فاكتور مهاركننده تومورزايي و اينترلوكين33 در زنان مبتلا به ديابت نوع 2 بود.  روش‌ كار: در اين پژوهش نيمه تجربي و ميداني، 30 نفر از زنان مبتلا به ديابت نوع 2 با ميانگين سني 3.05 ±38.75، شاخص توده بدن 1.44±28.17 و گلوكز ناشتاي بالاتر از 126 تا250 ميلي‌گرم بر دسي ليتر به‌طور داوطلبانه در تحقيق حاضر شدند و بر اساس مقادير هموگلوبين گليكوزيله در دو گروه تمرين تناوبي (15 نفر) و كنترل (15 نفر) قرار گرفتند. گروه تمرين تناوبي تمرينات را به مدت دوازده هفته، سه جلسه در هفته گروه با 75 درصد ضربان قلب بيشينه شروع و تا شدت ۹0 درصد ضربان قلب بيشينه افزايش دادند. نمونه‌هاي خوني فاكتور مهار كننده تومورزايي و اينترلوكين 33 قبل و پس از 12 هفته تمرين، با روش الايزا اندازه‌گيري شد. به منظور بررسي آماري داده‌ها از آزمون شاپروويلك براي تعيين نرماليته داده‌ها، از آزمون t وابسته براي  مقايسه ميانگين‌هاي پيش آزمون و پس آزمون متغيرهاي مورد مطالعه درون گروه‌ها و از آزمون كواريانس براي مقايسه بين گروه‌ها استفاده گرديد. يافته‌ها: نتايج تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون تي همبسته نشان داد كه 12 هفته تمرين اثرات معني‌داري بر فاكتور مهار كننده تومورزايي و اينترلوكين 33 داشته است. مقادير سرمي فاكتور مهار كننده تومورزايي پس از تمرين تناوبي نسبت به شرايط كنترل، كاهش معناداري داشته است. همچنين در گروه تمرين تناوبي، اينترلوكين 33  در مقايسه با گروه بي تمرين تفاوت معناداري را در پس آزمون نسبت به پيش آزمون نشان داد (0.05≥P). نتيجه‌گيري: نتايج تحقيق حاضر نشان مي‌دهد تمرينات تناوبي مي‌تواند باعث بهبود سطح گلوكز و كاهش درجه التهاب در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو شود.