بررسي اثر صلبيت اتصال بر احتمال خرابي قاب‌هاي مهاربندي زيپر تحت اثر زلزله‌هاي دور و نزديك گسل با رويكرد سطوح مختلف عملكردي

عدم اجراي صحيح جزييات اتصال و در نتيجه تغيير در صلبيت اتصال مورد انتظار مي‌تواند سبب شود كه توزيع واقعي نيروهاي اعضا و در نتيجه رفتار سازه، تفاوت هاي قابل‌ملاحظه‌اي با مفروضات طراحي داشته باشد. از اين ‌رو تعيين درجه‌ي صلبيت واقعي اتصال يكي از دغدغه‌هاي بزرگ مهندسين طراح به شمار مي‌رود. از طرفي قاب‌هاي مهاربندي ‌شده زيپـر يكـي از انـواع سيستم‌هاي مهاربنـدي جديـد در سازه‌هاي فـولادي مي‌باشند كه انتظار مي‌رود در صورت طراحي درست پيكربندي زيپر، مشكلات و نقاط ضعف سيستم مهاربندي شورون را برطرف نموده و جايگزين مناسبي براي اين نوع سيستم مهاربندي باشد. به كار بردن المان قائم در قاب با بادبند شورون و تبديل آن به قاب زيپر، باعث بالا رفتن مقاومت، شكل‌پذيري و افزايش جذب انرژي مي‌شود. در اين تحقيق رفتار لرزه‌اي قاب‌هاي مهاربندي‌ شده زيپر براي درصد گيرداري مختلف اتصال تير به ستون تحت اثر 7 زلزله ي دور و 7 زلزله ي نزديك به گسل مورد بررسي قرار گرفته است. بدين منظور 2 تيپ قاب فولادي 4 و 8 طبقه با درصد گيرداري‌هاي 100، 75، 25 و صفر درصد در تحت آناليز ديناميكي افزاينده قرار گرفته‌اند. نتيجتا منحني‌هاي شكنندگي در 4 سطح عملكردي مختلف ترسيم و با يكديگر مقايسه مي‌شوند. نتايج حاصل از تحليل IDA و منحني‌هاي شكنندگي به ‌دست ‌آمده، نشان مي دهد تغيير در درصد گيرداري‌ تحت اثر زلزله‌هاي نزديك گسل نسبت به زلزله‌هاي دور از گسل محسوس‌تر است، به ‌طوري‌ كه با كاهش درصد گيرداري و مفصلي كردن اتصالات، درصد فروريزش سازه كاهش پيدا مي‌كند. همچنين اين احتمال به ارتفاع قاب نيز وابسته است.