بررسي مطلوبيت فني و اقتصادي بتن هاي بازيافتي حاوي پوزولان

مقاله حاضر تاثير جايگزيني درشت دانه هاي بتني بازيافتي بر دوام بتن ها را و ميزان مطلوبيت فني- اقتصادي آن ها را بررسي نموده است. بتن ها در جايگزيني درشت دانه هاي بازيافتي شامل  25%، 50% و 100% ساخته شدند. براي بهبود كيفيت بتن هاي بازيافتي، پوزولان هاي ميكروسيليس، خاكستر بادي و زئوليت طبيعي به صورت جداگانه با بخشي از سيمان جايگزين شدند. در مجموع 40 طرح اختلاط در قالب 1000 نمونه بتني استاندارد ساخته شد. در بازه زماني 28 روزه، آزمايش هاي مقاومت هاي فشاري و كششي دو نيم شدن، ضريب ارتجاعي استاتيكي و سرعت انتشار امواج فراصوت و در بازه 180 روزه، آزمايش هاي جذب آب غوطه وري و مويينه، مقاومت ويژه الكتريكي، ضريب هدايت الكتريكي و نفوذ تسريع شده يون كلرايد انجام شدند. نتايج نشان داد كه حتي با وجود جايگزيني مواد پوزولاني، نتايج جذب آب در حالات غوطه وري و مويينه بتن هاي بازيافتي تحت تاثير توسعه فضاي متخلخل و مويينه ناشي از افزايش ميزان جايگزيني درشت دانه هاي بازيافتي است. از منظر نتايج مربوط به مقاومت ويژه الكتريكي، ضريب هدايت الكتريكي و نفوذ تسريع شده يون كلرايد، به دليل تغيير در ساختار شيميايي جريان منفذي موجود در بتن هاي بازيافتي، امكان دست يابي به بتن هاي بازيافتي بادوام مشابه با بتن معمولي وجود دارد. مطلوبيت (ميزان صرفه همزمان اقتصادي و فني بتن بازيافتي نسبت به بتن مرجع) بتن هاي بازيافتي از منظرهاي فني و اقتصادي و تاثير متقابل اين دو بررسي شد. در بين بتن هاي ساخته شده، بتن هاي با 25% درشت دانه بازيافتي حاوي 10% و 15% ميكروسيليس و 10% زئوليت طبيعي و بتن 50% بازيافتي حاوي 10% ميكروسيليس از مطلوبيت فني- اقتصادي بيشتري نسبت به بتن مرجع برخوردار شدند.