سبك‎‌ها و گونه‎‌‌هاي پيامدگويي در پندهاي اخلاقي حكمت‌هاي نهج البلاغه

يكي از روش‌هاي تربيتي حضرت علي(ع)، استفاده از پند اخلاقي همراه با پيامدگويي است كه نمود فراواني در حكمت‌هاي نهج البلاغه دارد.راهي به ظاهر آسان براي ترويج اخلاق، كه در صورت عدم برخورداري از مؤلفه‌هاي بايسته، مي‌تواند پند را از حالت مؤثر به حالتي بيهوده بدل سازد. براي پي‌جويي از تأثير يا عدم تأثير پيامدهاي موجود در پندهاي اخلاقي حضرت علي(ع)، مقاله پيش‌رو براي نخستين‎بار با روشي توصيفي- تحليلي عهده‌دار واكاويي از چرايي و چگونگي كاربرد گسترده پيامدها در پندهاي اخلاقي ايشان شده است. در اين راستا سبك‌ها و گونه‌هاي پيامدها با ملاك‌هاي مختلفي چون ارتباط با ساحت‌هاي وجودي انسان، ارتباط با اعمال متناظر، دامنه شمول، ميزان تأثير، ماندگاري و بار ارزشي بررسي شده‌اند. بر اساس نتايج اين پژوهش، در مكتب علوي با هدف تأثير بر مخاطب و تشويق او به فعل اخلاقي، پند با پيامدگويي همراه شده و براي بيان مؤثر پيامدها از سبك‌‌ها و گونه‌هاي محتوايي مختلفي استفاده شده است. همچنين بر خلاف تصور، پيامدهاي دنيوي بيش از پيامدهاي اخروي و پيامدهاي جسمي در كنار پيامدهاي روحي، به كار گرفته شده‌اند.