پيش‌بيني سنكوپ وازوواگال بر اساس متغيرهاي گوش به ‌زنگي بدني و ناگويي هيجاني

مقدمه: سنكوپ وازوواگال شايع ترين نوع سنكوپ است است و حملات سنكوپ مكرر مي‌تواند تأثير عميقي بر كيفيت زندگي مبتلايان داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف پيش‌بيني سنكوپ وازوواگال بر اساس متغيرهاي گوش به‌زنگي بدني و ناگويي هيجاني انجام شد. روش بررسي: مطالعه حاضر از نوع مورد شاهدي بود. جامعه آماري مطالعه حاضر شامل بيماران مبتلا به سنكوپ وازوواگال مراجعه‌كننده به بيمارستان مركز قلب تهران در سال ۱۴۰۰ مي‌باشد. به شيوه نمونه‌گيري هدفمند، تعداد 50 بيمار مبتلا به سنكوپ وازوواگال و 54 فرد سالم انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده‌ها شامل مقياس گوش به زنگي بدني و مقياس ناگويي هيجاني تورنتو بود. تحليل داده‌ها با روش‌ آماري تحليل رگرسيون لجستيك و با استفاده از نرم‌افزارversion 16  SPSS در سطح 0/05 انجام شد. نتايج: نتايج آزمون هاسمر ‐لمشو (0/255P=, χ2=3/07 ) نشان‌دهنده نيكويي برازش مدل بود. طبق نتايج آزمون رگرسيون لجستيك، برآورد ضريب براي ناگويي هيجاني 0/053 و براي گوش به زنگي بدني 0/017 بود. نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج حاصل، در بيماران سنكوپ وازوواگال با طراحي اقداماتي مبتني بر بهبود ناگويي هيجاني و گوش به زنگي بدني مي‌توان آن‌ها را در جهت بهبودي و كاهش حملات سنكوپ ياري رساند.