نقش خانواده در اجراي برنامه‌ريزي درسي مدارس

قبول اين باور آموزشي كه سهيم نمودن خانواده در تربيت و روند آموزشي، يكي از ابزارهاي حياتي در دستيابي به نتايج بهتر و همچنين سازوكار مناسب براي ايجاد مدارسي كارآمدتر و مردم‌سالارتر است، اهميت زيادي براي نظام آموزشي كنوني دارد تا بتواند از نظام بسته و غيرمشاركتي مدارس به الگوي مردم سالاري آزاد تبديل شود. هدف اين تحقيق، شناسايي نقش‌آفريني نهاد خانواده در اجراي برنامه‌ريزي درسي مدارس است. در اين تحقيق براي شناسايي ابعاد از روش پژوهش اكتشافي و تحقيق اوليه استفاده شد. بـراي جمـع‌آوري داده‌ها از گـروه‌هـاي كـانوني كه يكي از روش‌هاي كليدي اكتشاف كيفي در علوم اجتماعي به شمار مي‌رونـد، استفاده شد. جهت دريافت ديدگاه گروه نماينده والدين، 20 تن از متخصصان و خبرگان علوم تربيتي، به ويژه برنامه‌ريزان درسي و فلاسفه تعليم و تربيت با روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند و نظراتشان با روش تحليل محتواي كيفي تحليل شد. نتايج حاصل از تحليل داده‌ها، حاكي از عدم مداخله صحيح والدين در اجراي برنامه‌ريزي ‌درسي بود. همچنين يافته‌هاي پژوهش نشانگر آن است كه نهاد خانواده مي‌تواند در همه حوزه‌هاي برنامه‌ريزي درسي نقش كليدي داشته باشد و تمايل به مشاركت در اجراي برنامه‌هاي درسي فرزندان خود ايجاد كند. چهار مضمون از داده‌هاي مربوط به درك و تجربيات شركت‌كنندگان از حضور والدين در اجراي برنامه‌ريزي درسي پديد آمده است. اين مضامين عبارت است از: نقش نهاد خانواده به عنوان مشاركت‌كننده، حمايت‌كننده (پشتيبان)، يادگيرنده و سياست‌گذار (تصميم‌ساز). از اين رو در اين نوشتار به اختصار نقش و تأثير هر يك از عوامل مذكور را بررسي نموده و راهبردهاي عملي ارائه مي‌شود.