بررسي ميزان پرتوگيري خارجي شغلي و عوامل مرتبط با آن در مركز پزشكي هسته‌اي بيمارستان شهداي تجريش سال 1398

سابقه و هدف: بيشتر داروهاي مورد استفاده در پزشكي هسته اي گامازا هستند. از آنجا كه پرتوهاي گاما برد نسبتاً زيادي دارند، كاركنان پزشكي هسته اي در معرض پرتوگيري خارجي مي باشند. هدف از انجام اين مطالعه، تخمين پرتوگيري شغلي پزشكي هسته اي در طي روش هاي مختلف تشخيصي در يك مركز پزشكي هسته اي مي باشد. مواد و روش ها: اين مطالعه يك مطالعه توصيفيمقطعي است. مولفه هاي بررسي شده عبارتند از ميزان پرتوگيري پرتوكاران در مرحله تصويربرداري از بيماران و تزريق راديودارو به بيماران در فواصل مختلف، در روش هاي پزشكي هسته اي متعارف شامل اسكن پرفيوژن ميوكارد، اسكن استخوان كل بدن، اسكن تيروئيد و اسكن كليه مي باشد. در مجموع 60 بيمار و 8 نفر از پرتوكاران در اين مطالعه حضور داشتند. اطلاعات جمع آوري شده از نظر انطباق با حدود دوز تعيين شده توسط سازمان انرژي اتمي( 20 ميلي سيورت در سال( براساس آماره هاي توصيفي نظير حداقل دوز، حداكثر دوز ، ميانگين و انحراف معيار تجزيه و تحليل و مقايسه ها از طريق آزمون تي دانشجويي در نرم افزار 25SPSS انجام شد. يافته ها: ميزان ميانگين پرتوگيري ثبت شده براي پرتوكاران هنگام تصويربرداري از بيماران در محدوده 0/01±0/03 تا 0/08±0/32 و همچنين هنگام تزريق راديودارو به بيمار در محدوده 0/03±0/05 تا 0/04±0/43 ثبت گرديده است. نتيجه گيري: مقادير دوز دريافتي تطابق خوبي با ساير مطالعات داشت. ميزان پرتوگيري ثبت شده در حد قابل قبول بوده و از حد دوزتعيين شده براي پرتوكاران (20 ميلي سيورت در سال) تجاوز ننمود، ضمن آنكه فاصله پرتوكار از بيمار ، سرعت العمل پرتوكاران هنگام مواجهه با بيماران و ميزان پرتوزايي تجويزي تأثير مستقيم بر ميزان دوز دريافتي توسط پرتوكاران دارند. با افزايش فاصله از بيمارو كاهش مدت زمان ارتباط با بيمار، ميزان پرتوگيري پرتوكاران كاهش مي يابد.