اثر توأم داروي بايولوزاكس- اچ و مكمل زينك برروند اسپرماتوژنز و ميزان بيان ژن‌هاي DAZL و AR در بافت بيضه موش صحرايي

سابقه و هدف: باروري در مردان شامل توانايي توليد اسپرم نرمال به تعداد كافي است، عوامل متعددي در روند اسچرماتوژنز و كيفيت پارامترهاي اسپرم تاثيرگذار است. از اين عوامل مي توان به مصرف بعضي داروهاي شيميايي ازجمله زينك و بايولوزاكس اچ ( تركيب لوزارتان + هيدروكلروتيازيد) از داروهاي رايج در درمان فشار خون اشاره كرد. پژوهش حاضر به بررسي اثر اين داروها براسپرماتوژنز و بيان دوژن مؤثر بر آن در بيضه رت پرداخته است. روش كار: در اين مطالعه تجربي32 سر موش نژاد ويستار 10-12 هفته اي تهيه و به طور تصادفي به چهار گروه تقسيم شد (8 =n). گروه شاهد دريافت آب مقطر، گروه تيمار بايولوزاكس اچ (Lnh) با تركيب (5/12/50 گرم/كيلوگرم وزن بدن از هيدروكلروتيازيد ولوزارتان) و گروه تيمار روي (Zn) با (30 ميلي گرم بر كيلوگرم وزن بدن) وگروه (LnhZn) (20 ميلي گرم بايولوزاكس- اچ + روي) به صورت توام و به روش (مري- معده اي) و به مدت 60 روز، ادامه يافت.پس از اتمام دوره، بافت بيضه، پارامترهاي اسپرمي و ميزان بيان ژن هاي AR و DAZL در تمامي گروه ها بررسي شد. تحليل واريانس يك طرفه آنوا و آزمون هاي توكي انجام شد. يافته ها: در گروه Lnh كاهش معنادار در تعداد سلول هاي اسپرماتيد(8/1 ± 34/1) در مقايسه با كنترل مشاهده شد. در گروه Zn، همه عوامل مشابه گروه كنترل بودند و تعداد اسپرماتوسيت ها (1/3 ± 75/11) و سلول هاي سرتولي (3/4 ± 14/63) در اين گروه هادر مقايسه با كنترل افزايش يافت اما اين افزايش تنها در تعداد اسپرماتوسيت ها به صورت معنادار مشاهده شد. (p 0.05) گروه LnhZn نتايج مشابهي را در تمام عوامل در مقايسه با گروه كنترل داشت، همچنين بيان ژن هاي AR(0/001± 0/0048) و DAZL (0/006 ± 0/008) درگروه Lnh نسبت به كنترل (0/04 ± 1)كاهش معنادار داشت (0/05= p). ژن AR در گروه Zn (0/073 ± 1/247) و LnhZn (0/224± 1/354) در مقايسه با كنترل افزايش بيان را نشان داد و ژن DAZL نيز در گروه هاي تجربي Zn با مقدار (0/4 ± 1/68) و گروه LnhZn 0/54 ± 1/58 افزايش را به صورت معنادار نشان داد (p 0.05). نتيجه گيري: به نظر مي رسد استفاده از مكمل روي سبب بهبود عوارض ناشي از مصرف بايولوزاكس- اچ بر كيفيت اسپرم شد.