مديريت دانش در سازمان پروژه محور و تأثير آن بر كاهش تأخيرات پروژه‌هاي راهسازي خراسان جنوبي

با توجه به اهميت روزافزون مديريت زمان، هزينه و منابع مصرفي، سازمان‌ها را بر اين مي‌دارد كه پايگاه دانشي متشكل از تمامي دانش-هاي فراگرفته شده در طول يك پروژه تشكيل شود و با قراردادن آن در كنار دانش‌هاي قبلي بتوان بازده كار را بالا ببرند. هدف از اين تحقيق بررسي اثر مديريت دانش بر تأخيرات و موفقيت پروژه‌هاي راهسازي در سازمان پروژه محور مي‌باشد. تحقيق حاضر پس از تبيين مفهوم مديريت دانش و شناسايي عوامل تاخير در پروژه‌هاي راهسازي، از طريق روش مطالعاتي پرسشنامه اي به بررسي مولفه‌هاي مديريت دانش و ميزان تاثير هركدام از آن‌ها بركاهش تاخير زمان پروژه‌ها راهسازي پرداخته و در نهايت ارتباط هر يك از زير معيارهاي عوامل تاخير و ميزان تأثيرپذيري آن از مديريت دانش بررسي گرديد. بدين منظور يك جامعه آماري متشكل از كارفرمايان، مشاوران و پيمانكاران فعال در بخش راهسازي استان خراسان جنوبي در نظر گرفته شد و براي تحليل‌هاي استنباطي از آزمون‌هاي پارامتريك استفاده گرديد. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه بين مديريت دانش و كاهش تأخير زمان انجام پروژه‌ها رابطه معني‌دار دوطرفه مثبتي وجود دارد اين بدان معني است كه هر چه بيشتر مديريت دانش در پروژه‌هاي راهسازي بكار گرفته شود كاهش تأخير بيشتري در پروژه‌ها شاهد خواهيم بود. از بين مولفه‌هاي دانش، خلق دانش بيشترين تأثير (17.42%) را بر كاهش تاخيرات داشته و بر اساس نتايج محاسبه‌شده مي‌توان گفت كه حدود 96.8 درصد تغييرات تأخير در پروژه‌ها توسط مديريت دانش قابل‌كنترل است. همچنين و با توجه به آمار توصيفي به‌دست‌آمده در حالت كلي مي‌توان گفت مهم‌ترين عامل تأثيرگذار بر تأخيرات، پيمانكاران به ميزان 21.35% و پس ‌از آن كارفرمايان به ميزان 20.76% هستند.