نقد و بررسي ماهيت معنا در نظريه كاربردي معناي ويتگنشتاين با رويكرد اسلامي

از معناي هر چيزي پرسيده مي‌شود، درحالي‌كه ماهيت معنا و چگونگي حصول آن از پيچيده‌ترين مسائل فلسفه زبان است. معناشناسي رويكرد غالب فلسفه معاصر غرب و متأثر از تجربه‌گرايي است. ازاين‌رو، تصوراتي معنادار قلمداد مي‌شوند كه متناظر با انطباعات حسي بوده و قابل تجربه باشند. نظريه كاربردي معناي ويتگنشتاين نيز معنا را همان كاربرد عملي واژه مي‌داند. اين نظريه بر ساير حوزه‌هاي فكري، به‎خصوص فلسفه تعليم و تربيت بسيار تأثير گذاشت. لذا در اين پژوهش فلسفي، با روش تحليلي ـ توصيفي و رويكردي انتقادي ضمن تحليل ماهيت معنا در نظريه كاربردي معناي ويتگنشتاين، از رهگذر بررسي نظريه شباهت خانوادگي، ماهيت زبان و بازي‌هاي زباني نشان‌داده شده است، به دليل غلبه رفتارگرايي و ويژگي تجربي زبان نزد ويتگنشتاين، «زبان» مقدم بر «ذهن» و معيار معناداري قلمداد مي‌شود. بنابراين اشكالاتي نظير انكار اصول زيربنايي، انكار امكان حصول نظريه، ترجيح عقل عرفي، انحصار معنا در زبان‌هاي عمومي، ايده‌آليسم زباني ناشي از قرارداد انگاري در بازي‌هاي زباني، متوجه ماهيت معنا در نظريه اوست.