مقايسه ابعاد فقهي عمليات استشهادي در نيروهاي محور مقاومت با عمليات انتحاري تكفيري‌ها

دفاع و مقاومت در برابر دشمنان و نحوه مواجهه با تهديدات و پاسخگويي به آنان از موضوعات محوري در عرصه فقه سياسي در اسلام به شمار مي رود. برخي بهره گيري از هر روش خشونت باري براي شكست دادن دشمن را توجيه مي كنند و برخي ديگر نيز با استناد به حق دفاع مشروع و لازمه دفاع از كيان اسلامي، شرايط و معيارهايي براي عمليات نظامي در نظر مي گيرند. مصاديق اين گروه‌ها به ترتيب گروه‌هاي تكفيري با بهره گيري از عمليات انتحاري هستند و گروهي ديگر محور مقاومت هستند كه با استناد به عمليات استشهادي، مقاومت و دفاع در برابر تجاوز خارجي را نمي پذيرند و خواهان مقابله با آن هستند. سؤالي كه مطرح مي شود اين است: ديدگاه فقه اسلامي نسبت به عمليات استشهادي در نزد گروه‌ها ي محور مقاومت و عمليات انتحاري تكفيري ها چگونه است؟ پاسخي كه مي‌توان به اين سؤال داد اين است كه استدلال گروه‌هاي تكفيري كه با استناد به هر روش تروريستي خود و ديگران را به هلاكت مي رسانند، منجر به عمليات تروريستي مي شود و قابل پذيرش نيست. اما محور مقاومت براي حفظ جان خود و ديگران و تنها در شرايطي كه مورد تهاجم و تجاوز دشمن قرار گيرند، از عمليات استشهادي بهره مي برند. روش مورد استفاده در پژوهش حاضر، توصيفي-تحليلي است كه با بهره گيري از منابع فقهي به شيوه استنباطي صورت مي گيرد.