تحليلي بر رويكرد سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران در منطقۀ آسياي جنوبي

رويكرد سياست خارجي، نقش مهمي در توسعۀ روابط منطقه‌اي و جهاني براي كشورها دارد. به‌ويژه در عصر جهاني‌شدن كه پيوندها و مناسبات ميان كشورها در عرصۀ بين‌الملل، كاملاً درهم تنيده شده‌اند. ماهيت ويژۀ دورۀ جهاني‌شدن اين است كه كمترين ظرفيت موجود براي برقراري ارتباط با كشورهاي ديگر، اثري مثبت بر تصوير بين‌المللي آن كشور دارد. در روابط منطقه‌اي، رفتار سياست خارجي ايران، نسبت به مناطق ژئوپليتيكي پيرامونش، رويكردهاي متفاوتي داشته است. منطقۀ آسياي جنوبي به‌عنوان منطقۀ ژئوپليتيكي مستقل، بر اساس نظريۀ سول كوهن و تبديل‌شدن آن به قلمروي ژئواستراتژيك سوم، مي‌تواند از مناطقي باشد كه در تغيير رويكرد سياست خارجي كشور نسبت به اين منطقه ظرفيت لازم را ارائه دهد. هدف اصلي در اين مقاله، تحليل رويكرد سياست خارجي ايران در روابط منطقه‌اي با منطقۀ آسياي جنوبي است. اين پرسش مطرح است كه جايگاه منطقۀ آسياي جنوبي در روابط و رويكرد سياست خارجي ايران چگونه است؟ براي پاسخ به اين پرسش از روش و رويكرد پژوهشي توصيفي‌تحليلي و ابزار گردآوري داده‌هاي كتابخانه‌اي و سايت‌هاي اينترنتي استفاده مي‌كنيم. نتايج يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهند منطقۀ ژئوپليتيكي آسياي جنوبي، در سياست خارجي ايران جايگاه و اولويت مناسبي ندارد و سياست خارجي اين كشور در بهره‌برداري از موقعيت اين منطقه براي توسعۀ روابط منطقه‌اي، اقدامات لازم و جدي نكرده است.