كاركرد سازمان ملل متحد در حل‌وفصل بحران افغانستان (۱۹۴۷ تا ۲۰۲۱)

هدف از پژوهش حاضر بررسي و ارزيابي كاركرد سازمان ملل متحد در حل‌وفصل بحران افغانستان است كه با كاربست شيوۀ كيفي و مبتني بر گردآوري اطلاعات از طريق منابع آرشيوي سازمان ملل و به روش توصيفي‌تحليلي، در پي پاسخ به اين پرسش هستيم كه كاركرد يا عملكرد سازمان ملل متحد در فرايند حل‌وفصل بحران افغانستان چگونه بوده است؟ فرضيۀ پژوهش مبين آن است كه «سازمان ملل متحد به‌عنوان يكي از تأثيرگذارترين سازمان‌هاي بين‌المللي دولتي به‌وسيلۀ نهادهاي اصلي خود مانند شوراي امنيت، مجمع عمومي و دبيركل، با پياده‌سازي و اجراي اقدامات حقوقي (مانند صدور قطعنامه‌هايي ذيل فصول ششم و هفتم منشور)، اقدامات ديپلماتيك (از طريق فعاليت‌ها و اقدامات دبيركل و نمايندۀ ويژه او) و نهادسازي (با نظارت بر اجراي قطعنامه‌ها و اقدامات) موجب تقليل و مقابله با بحران‌ها و توانمند‌سازي و بازسازي كشور افغانستان در برهه‌اي از زمان شد، با وجود اين، در رسيدن به اين اهداف كاملاً موفق نبوده است»؛ يافته‌هاي پژوهش كه با توجه به قواعد و اصول مدل تحليلي بحران‌هاي بين‌المللي مايكل برچر بررسي شده، نشان مي‌دهد كه سازمان ملل متحد با وجود برخورداري از سطوح بالاي استقلال و مشروعيت در سطح بين‌المللي، به‌دليل ضعف ساختاري و وابستگي ماهوي، در حل‌وفصل بحران افغانستان كاركرد موفقي نداشته و انفعالي (دستخوش عامل خارجي) و غير راهبردي عمل كرده است.