مقايسۀ نظام زبانشناختي شنيداري و گفتاري در كودكان شنوا با همسالان كم‌شنواي داراي سمعك و كاشت حلزون شنوايي

كسب مهارت‌هاي زباني نيازمند داشتن يك سيستم شنوايي خوب و سالم است. شنوايي در كودكان كم‌شنوا پس از دريافت سمعك و پروتز حلزون شنوايي آغاز مي‌شود. اگرچه مهارت‌هاي زباني و گفتار روزمره در كودكان كم‌شنوا به كمك گفتار درماني ارتقاء مي‌يابد، اما چون اين كودكان وارد سيستم آموزشي عمومي مي‌شوند و در كنار همسالان شنوا آموزش مي‌بينند و با متون و كتب درسي مواجه مي‌شوند لازم است مهارت‌هاي زباني يعني درك زباني (گوش دادن) و بياني (صحبت كردن) ايشان با همسالان شنوايشان به دقت بررسي شود. بنابراين در پژوهش حاضر به تحليل و بررسي مؤلفه‌هاي گوش دادن و صحبت كردن در كودكان كم‌شنوا با همسالان شنوايشان پرداخته‌شده است. براي اين منظور 39 كودك 8-6 سال دبستاني در اين مطالعه مورد مقايسۀ قرارگرفتند. شركت كنندگان، شامل 10 كودك داراي سمعك، 13 كودك داراي پروتز حلزون شنوايي و 16 كودك شنوا بودند كه به كمك آزمون رشد زبان Told-p:3 بررسي شدند. پس از انجام آزمون، داده‌ها توسط نرم افزار SPSS و آزمون‌هاي غير پارامتريك كروسكال واليس و يومن‌ويتني مورد تحليل و بررسي قرارگرفت. نتايج نشان داد، ميان كودكان كاشت حلزون شده و داراي سمعك، در درك زبان و گفتار (گوش دادن و صحبت‌كردن) تفاوت معني‌داري وجود ندارد. اما بين كودكان شنوا و دو گروه كودكان كم‌شنوا در درك زبان و گفتار اختلاف معني‌داري وجود دارد. باتوجه به اين‌كه زبان گفتاري پايه زبان نوشتاري است، كودكان كم‌شنوايي كه در درك زباني (گوش دادن) و بيان (صحبت كردن) ضعف دارند در ابعاد مختلف زبان نوشتاري (خواندن و نوشتن) نيز، عملكرد ضعيفي خواهند داشت و اين امر در پيشرفت‌ تحصيلي كودكان كم‌شنوا حائز اهميت است.