تحليل نظام‌مندي استعارۀ مفهومي زمان، در اشعار محمد جواد محبت و پرتو كرمانشاهي

بازنمايي مفاهيم انتزاعي در قالب استعاره هاي مفهومي و طرح واره هاي عيني شده برگرفته از تصورات ذهني يكي از سازوكارهاي بنيادين ذهن و زبان است كه امروزه در چارچوب زبان شناسي شناختي بدان پرداخته مي شود. استعاره هاي مفهومي به عيني سازي امور ذهني مي پردازند. يكي از اين مفاهيم انتزاعي عينيت يافته زمان است. پژوهش حاضر درصدد است تا با تكيه بر نظريات شناختي موجود در باب استعاره، به تحليل شيوه بازنمايي زمان در مجموعه آثار محمدجواد محبت و پرتو كرمانشاهي بپردازد در آثار شاعران مذكور، زمان به صورت هاي مختلفي عيني مي گردد، پرتو كرمانشاهي زمان را به صورت انساني خونريز و محمد جواد محبت زمان را به صورت انساني سخاوتمند مي بيند. گاهي زمان در اشعارشان به صورت پرده و حايل جلوه مي كند و گاهي به صورت اشياء قابل شمارش؛ آنان از زمان به عنوان مكاني محصور ياد مي كنند كه نگرش يك در اين امر متفاوت است نگاه محمدجواد محبت و پرتو كرمانشاهي در عيني سازي مفهوم زمان با امور طبيعت نمود بارزي دارد؛ اما نگرش محمدجواد محبت نسبت به پرتو، به مراتب مثبت انديشانه تر است. اين پژوهش با روش توصيفي_تحليلي به انجام رسيده كه در آن ضمن بررسي سازوكارهاي شناختي به كار رفته براي عيني سازي مفهوم زمان، وجوه اشتراك و افتراق حوزه هاي مختلف نشان دهنده مفهوم زمان نيز شرح و تفسير شده است.