شناسايي و دسته‌‌بندي آسيب‌هاي سياستگذاري توسعه صنعتي در ايران (1397-1370)

هدف: توسعه صنعتي نقش مهمي در متغيرهاي اقتصادي از جمله ايجاد اشتغال، افزايش رشد اقتصادي و كاهش فقر دارد. در برنامه ‌هاي پنج‎ساله توسعه در ايران به بخش صنعت نيز توجه شده است. علاوه بر اين، سازمان‎هاي مختلفي در زمينه سياست‌گذاري توسعه صنعتي فعاليت دارند. هدف پژوهش حاضر، شناسايي و دسته‌ بندي آسيب هاي سياستگذاري توسعه صنعتي در ايران در دوره زماني 1370 تا 1397 است. طرح پژوهش/ روش‎شناسي/ رويكرد: براي دستيابي به اين هدف، از روش فرا تركيب استفاده شده و داده هاي پژوهش به روش اسنادي گردآوري شده است. در پژوهش حاضر به 75 داده شامل مقاله‎هاي علمي، كتب و گزارش (به زبان فارسي) استناد شده است. روش نمونه ‌گيري از داده‌ها، هدفمند است. در اين راستا تعداد 117 مفهوم يا چالش شناسايي شده است كه اين مفاهيم بر اساس يك چارچوب نظري تلفيقي سازماندهي شده ‌اند. يافته ‌هاي پژوهش: يافته ‌هاي پژوهش حاضر شامل آسيب هاي سياستگذاري توسعه صنعتي ايران است كه در چهار بخش: 1) محتوا شامل مقوله‌ هاي اهداف بلندمدت يا چشم‎اندازها، راهبردها، برنامه‌ ها، سياست ‌ها و قوانين و مقررات نظارتي يا تنظيمي؛ 2) فرايند شامل مقوله ‌هاي تنظيم دستور كار، تدوين سياست، تصميم‌ گيري، اجرا و ارزيابي؛ 3) بازيگران شامل مقوله ‌هاي فراسازماني، سازماني، و فردي؛ و در نهايت 4) محيط يا زمينه در مقوله‌هاي ارزش‌ هاي سياسي، رويكرد و نگاه كلان و غالب حكومتي، حمايت سياسي، ظرفيت مديريتي- اداري، و ظرفيت تحليلي شناسايي و دسته ‌بندي شده است. يافته‌ هاي پژوهش حاضر مي ‌تواند مبناي مناسبي براي اصلاح سياستگذاري توسعه صنعتي در ايران فراهم آورد.