ديدگاه غلات شيعه در باب امامت و آثارش بر جهان‌بيني صوفيه

علي‌رغم انقراض بيشتر فرقه‌هاي غالي شيعه، بعد از دوران زندگي ائمه اطهار (ع) آثار جهان‌بيني آنها، كه بر تأويل شريعت و تكوين مبتني بود، به صورت رگه‌هاي نامرئي و مسموم عموماً بر پيكره اسلام، و خصوصاً بر بعضي فِرَق اسلام، مثل شيعه و صوفيه، باقي ماند و برخي آموزه‌ها را منقلب يا مستحيل كرد؛ آثاري كه از سويي به دلايلي مثل غفلت مسلمانان آن را نامرئي ناميديم و از سويي هجمه مطالعات مستشرقان در قرون اخير در اين عرصه، واكاوي‌شان را ضروري مي‌كند. از اين‌رو، در اين نوشتار با روش مقايسه‌اي‌تحليلي محوري‌ترين ديدگاه كلامي غلات، يعني امامت، را براي اولين ‌بار از منظر تأثيرگذاري بر جهان‌بيني صوفيه، مثل دفاع از ابليس يا تأويل معاد بررسي مي‌كنيم، تا هم با تمايز شيعه از غلات شيعه برخي اتهامات به شيعه را، كه ناشي از خلط معنايي شيعه با غلات شيعه است، رد كنيم و هم علت ابهام و غرابت برخي آموزه‌هاي صوفيه را، كه به ريشه‌داشتن در جهان‌بيني غلات شيعه و نبود آشنايي كافي با آنها برمي‌گردد، ذكر كنيم.