ظرفيت‌هاي عملي تقريب بين شيعيان و صوفيه اهل سنت پاكستان، به‌ويژه بريلويه

افراط‌گرايي و خشونت از جمله آسيب‌هاي جدي است كه باعث گسست ميان كشورهاي اسلامي مي‌شود و افزون بر دشواركردنِ هم‌زيستي، سرمايه‌هاي اقتصادي و فرهنگي را نيز به نابودي مي‌كشاند. در اين بين، پاكستان به عنوان دومين كشور پُرجمعيت اسلامي كه سابقه تعامل پنج‌هزارساله تمدني با ايران دارد، مدت‌ها است گرفتار تفرقه مذهبي است و اين بر روابط سازنده آن با همسايه غربي‌اش، ايران، هم تأثير منفي گذاشته است. با توجه به گرايش‌ها و ويژگي‌هاي تشيع ايراني و تسنن صوفيانه پاكستان، به نظر مي‌رسد يكي از راه‌هاي تقريب و وحدت، همانا توجه بيشتر به باورها و سنن مشابه و مشترك در منطقه، خصوصاً محوريت اهل بيت (ع)، است كه هم در تشيع و هم در تصوف اين مناطق وجود دارد. تأكيد سلاسل صوفيه بر اتصال خرقه خويش به اشخاصي از اهل بيت (ع)، توسل به ايشان، زيارت قبور سادات و اوليا، و ... نشان از ظرفيت تقريب فراوان محبت اهل بيت (ع) در بين تمامي فِرَق دارد. بريلويه جماعت اصلي صوفيه پاكستان است كه ظرفيت‌هاي خاصي براي ارتباط با تشيع دارند. در اين مقاله راهبردهاي بهره‌گيري از ظرفيت محبت به اهل بيت (ع)، گرايش‌هاي صوفيانه آنان، رويكرد ضدتكفيري و وهابيت‌ستيز و ظرفيت ديپلماسي علمي‌‌ حوزوي و ديني بريلوي‌ها به همراه راهكارهاي عملي تحقق آن، كه حاصل تعاملات و مشاهدات نزديك ميداني با جامعه هدف بوده، بررسي شده است.