زبان بدن در تصوف و عرفان اسلامي: زمينه‌اي براي آموزش بازيگران ايراني

«زبان بدن» بازيگر، يكي از مهم‌ترين ابزارهاي جان‌بخشي به شخصيت‌هاي نمايشي است كه مي‌تواند نشان‌دهنده جغرافيا، تاريخ، فرهنگ و جامعه محل رخداد متن نمايشي نيز باشد. «فرهنگ عرفاني ايران»، به‌ويژه بخشي كه در طول قرون سوم تا نهم هجري در بستر اسلام شكوفا شد، بر حالات بدني خاصي تأكيد مي‌كند. بازيگر با كاربرد اين حالات بدني ضمن به‌كارگيري كلام، مي‌تواند نوعي سلوك روحاني را تجلي بخشد. پژوهش‌هاي معاصر در زمينه‌هاي «ارتباط غيركلامي» و «فرهنگ بصري» نيز همين موضوع را از زاويه روان‌شناختي و جامعه‌شناسانه بررسي كرده‌اند. «سيستم بازيگري استانيسلاوسكي» كه نوعي نظام به‌نسبت تازه آموزش بازيگري در صد سال اخير است، ريشه‌هاي دروني اعمال بدني را بررسي كرده است. اين مقاله به روش مقايسه‌اي‌تحليلي زبان بدن را در سه ‌زمينه مذكور در مقايسه با تصوف و عرفان اسلامي مي‌كاود و نشان مي‌دهد با آموزش كيفيت زبان بدن عارفان مسلمان، از طريق داستان‌ها و متون عرفاني به بازيگر، او قادر خواهد بود بدنش ‌را به ‌عنوان رسانه هنري پيراسته كند و به ‌تجسمي خلاقانه‌تر، بومي‌تر و اصيل‌تر از نقشش دست يابد.