آسيب‌شناسي اجتماعي تعليم و تربيت در مناطق مرزي جنوب شرقي ايران

هدف از پژوهش حاضر فهم آسيب هاي اجتماعي تعليم و تربيت در مناطق مرزي جنوب شرقي ايران بود. اين پژوهش در پارادايم كيفي انجام گرفته و نوع پژوهش نيز كيفي است. گردآوري داده ها به دو روش مصاحبه عميق و بررسي اسناد صورت گرفت. افراد موردمطالعه براي بخش مصاحبه به شيوه هدفمند و با رعايت قواعد حداكثر تنوع و رسيدن به نقطه اشباع‌شدگي يا اشباع نظري انتخاب شدند. براي تجزيه‌وتحليل داده هاي حاصله از مصاحبه عميق، از رويكرد تفسيري-تجريدي و براي تحليل اسناد موردمطالعه (سند تحول بنيادين آموزش‌وپرورش) از تحليل محتواي استقرايي استفاده شد. يافته هاي پژوهش در بخش مصاحبه ها نشان داد كه آسيب هاي اجتماعي موجود در تعليم و تربيت مرزي، در چهار حيطه آسيب هاي فرهنگي و اجتماعي، آسيب هاي آموزشي، تنگناهاي اقتصادي و تنگناهاي مذهبي قابل‌تشخيص هستند. هم چنين مقوله هاي استخراج شده از متن اسناد نيز تا حدودي با نتايج حاصل از مصاحبه ها همخواني داشتند. پيامدهاي ناشي از اين آسيب ها در دو بعد كوتاه مدت و بلند مدت ظاهر گرديدند كه متناسب با ابعاد مذكور راهكارهايي نيز در چهار حيطه اقتصادي، فرهنگي-اجتماعي، مذهبي و آموزش‌وپرورش ارائه شده است.