سنجش قابليت پياده‌مداري خيابان‌هاي شهري با رويكرد تعاملات اجتماعي (مطالعه موردي: محور كوهسنگي مشهد)

جذابيت خيابان و پياده‌راه‌ها نقشي سرنوشت‌ساز در احياء حيات اجتماعي و حفظ امنيت شهروندان دارد و بستري است براي نقش‌آفريني تعاملات اجتماعي در شهر، اما متأسفانه در غياب سياست‌ و مديريت‌هاي جامعه در جايگاه والاي خود مورد توجه كافي قرار نگرفته‌اند. اين پژوهش در راستاي نيل به هدف اصلي مقاله «ارتقاء قابليت پياده‌مداري با تأكيد بر تعاملات اجتماعي در محور كوهسنگي مشهد» با روش توصيفي-تحليلي و رويكرد سنجش و ارزيابي، به دو شيوه كتابخانه‌اي و ميداني (مشاهدات كارشناسي و توزيع پرسشنامه در ميان كاربران و خبرگان) به جمع‌آوري اطلاعات مي‌پردازد و با ورود داده‌ها در نرم‌افزارهاي اكسل و سوپر دسيژن به ترتيب به ارزيابي و تحليل وضعيت زيرمعيارها، مؤلفه‌ها و معيارها پرداخته و در نهايت با ضرب و ادغام وزن‌هاي نهايي ماحصل از آنها در يكديگر، امتيازات نهايي بر پايه‌ي نظرات دو گروه به دست آمده و بدين ترتيب پياده‌مداري محور مورد ارزيابي قرار گرفته است. يافته‌هاي پژوهش بيانگر آن است كه مؤلفه‌ي امنيت با امتياز 0.058، مهم‌ترين عامل در حضورپذيري استفاده‌كنندگان از محور كوهسنگي است. پس از اين عامل به ترتيب مؤلفه‌هاي نفوذپذيري و دسترسي، ايمني، سرزندگي و پويايي، تجهيزات و تسهيلات پياده‌روي و خوانايي و تصويرپذيري با امتيازهايي معادل 0.048، 0.043، 0.039، 0.033 و 0.032 در رده‌هاي بعدي قابليت پياده‌پذير شدن محور قرار دارند. بر اساس نتايج مبتني بر يافته‌ها دو عنصر امنيت و ايمني در كنار موضوع دسترسي مناسب، سنگِ بناي پياده‌پذيري به مثابه بستري مهم براي توسعه تعاملات اجتماعي شهروندان در خيابان‌هاي شهري مشهد به ويژه محور كوهسنگي را به خود اختصاص داده است.