حليل تطبيقي الگوي كنشگر در رسائل فارسي سهروردي از منظر گرماس

از رويكردهاي مهم در شناخت ساختار روايت، تحليل آنها براساس نظام تقابل هاي دوگانۀ گرماس است. او با بخش‌بندي عناصر كنشگر به سه تقابل دوتايي و تقسيم سه گانۀ پيرفت ها مي‌كوشيد به الگويي فراگير در تحليل داستان دست يابد. اين پژوهش بر آن است كه ساختار روايت را در سه رسالۀ فارسي سهروردي با كاربست بن‌مايۀ نظري گرماس به‌صورت تطبيقي تحليل كند. نتايج پژوهش بر عدم شكل‌گيري روايت كامل، براساس عناصر كنشگر الگوي گرماس، اشاره دارد. دليل اين امر، استيلاي وجه معرفت‌افزايي به‌عنوان هدف اوليه بر فرم روايت‌پردازي به‌‌عنوان هدف ثانوي سهروردي است. از پيامدهاي اين استيلا مي‌توان به تسري پيرفت انفصالي بر رسائل اشاره داشت كه اين امر نيز برخاسته از استيلاي وجه گفتمان بر ساخت است. از ديگر نتايج پژوهش، شكل گيري فرم روايت پردازي يكسان از جهت نظام كنشگرها و نوع روايت پردازي لايه اي است. اين سبك از پردازش داستان گوياي نوع برداشت سهروردي از مفهوم افلاك نه‌گانه و ارتباط آن با نفس سلوك است. همساني در كنشگر مفعول/هدف به‌عنوان امري مفهومي و همچنين ضعف در شاخصه هاي فرمي از يافته‌هاي ديگر اين بررسي تطبيقي است.