ارائه چارچوب ادراكي براي تبيين اثرات و پيامدهاي سياست‌گذاري برنامه درسي در نظام آموزش‌وپرورش ايران

اين پژوهش با هدف بررسي اثرات و پيامدهاي سياست‌گذاري برنامه درسي در نظام آموزش‌وپرورش ايران به‌منظور ارائه مدل انجام شده است. روش پژوهش روش آميخته يا تركيبي بود، بدين صورت كه در بخش اول با تحليل داده‌بنياداز نوع اشتراوس و كوربين، ابعاد، سطوح، فرايند، مشاركت كنندگان و مولفه‌هاي موثرسياست‌گذاري برنامه درسي در نظام آموزش‌وپرورش ايران شناسايي و در بخش دوم با روش توصيفي از نوع پيمايشي به اعتبارسنجي آن‌ها پرداخته شد. جامعه آماري در بخش اول، نخبگان صاحب‌نظر وداراي تجربه در حوزه سياست‌گذاري برنامه درسي بودند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري نظري به آن‌ها مراجعه شد.در بخش دوم جامعه آماري شامل متخصصان برنامه درسي در حوزه سياست‌گذاري بودند. در بخش كيفي تعداد مصاحبه‌شوندگان 11 نفر بود ودر بخش كمّي بااستفاده از جدول مورگان تعداد 148 نفر نمونه برآورد شد. ابزار پژوهش در بخش اول، مصاحبه نيمه‌ساختاريافته و در بخش دوم، پرسش‌نامه محقق‌ساخته مبتني بر ابعاد و مؤلفه‌هاي استخراجي از ديدگاه صاحب‌نظران گوناگون است كه روايي صوري و محتوايي آن پس از مطالعه توسط متخصصان دانشگاهي تأييد شده است. پايايي پرسش‌نامه نيز با ضريب آلفاي كرونباخ 0.96بود.در تحليل كيفي يافته‌هااز پارادايم تفسيرگرايي و نرم افزار 2018 Maxqda استفاده شد. در تحليل كمّي داده‌ها از روش تحليل مسير با نرم‌افزارSmartPLS3 استفاده شد. نتايج نشان داد اثرات و پيامدهاي سياست‌گذاري برنامه درسي در نظام آموزش‌وپرورش ايران عبارت‌از شرايط علي(عدم تعامل قدرتهاي مسلط و دانش آكادميك،عدم شفافيت در فلسفه غالب موثر)، شرايط زمينه‌اي(مقاومت جامعه مخاطبين در مقابل سياست‌هاي تجويزي، فرصت واقع بيني نسبت به نتايج عملياتي سياست)،شرايط ميانجي(نگرش سهميه اي به سياست گذاري، فاصله بين سياستگذار و سياست پذير)، پديده محوري(سياستهاي محتوا، سياست هاي ياددهي و يادگيري،ارزشيابي سياست‌هاو سياست اهداف)،راهبردها(بسترسازي براي نظام چند تاليفي، اعمال چرخه پويا، ايجاد فضاي مشترك تصميم سازي) و پيامدها(حساسيت سياست ها نسبت به تحولات، استقرار چرخه فعال سياست گذاري،اجراي عدم تمركز تا سطح مدارس) بوده است.