زيباشناسي تصوير كارگر در آثار نقاشي سه دهه پاياني سده نوزدهم؛ تحليل گفتمان انتقادي آثار ماكسيميليان لوس

منظور ماركس از توده ها، كارگران صنعتي به آگاهي رسيده اي بود كه قادر به ايجاد تغيير در شرايط زندگي و در دست گرفتن چرخه توليد بودند. او صنعت ماشيني را عامل اصلي فاصله طبقاتي ندانسته و معتقد بود كه تسلط طبقه قدرت بر تكنولوژي، ماهيت آن را به نفع خود تغيير داده است و كارگران قادر به تغيير شرايط موجود به شرايط مطلوب هستند. اين پژوهش با طرح اين پرسش كه نقش آراي فلسفي ماركس در خلق آثار هنري مربوط به طبقه كارگر چيست؟  به بررسي مولفه هاي زيباشناسي تصوير كارگر در آثار نقاشي سه دهه پاياني سده نوزدهم پرداخته و بر اين فرض استوار است كه ساختار هنر در اين برهه آغازي بر تاثيرپذيري هنر از فلسفه ماركس در حوزه ماشين، تكنولوژي و تشريح جامعه در دوران صنعت در حيطه كار و سرمايه بود. براي تبيين فرضيه، گفتمان آثار نقاشي ماكسيميليان لوس با موضوع كارگر مورد تحليل انتقادي قرار گرفته است. آثاري كه بازتابي از دو گانه آراي ماركس مبني بر ظالمانه دانستن زندگي صنعتي و تاثير منفي آن بر زندگي كارگران، و از سويي ضرورت وجود ماشين براي كاهش كار سخت در آرمان شهر او بود. اين تحقيق بر اساس ماهيت و روش، توصيفي-تحليلي و روش گردآوري اطلاعات به صورت كتابخانه اي است.