مطالعه تطبيقي حمد ميرعماد حسني قزويني و ميرزا غلامرضا اصفهاني از منظر مؤلفه‌هاي زيبايي شناختي حُسن تشكيل و حُسن وضع

ميرعماد حسني قزويني(961 ه.ق) از مشهورترين خوشنويسان تاريخ هنر ايران در عصر صفويه، توانست پايه خط نستعليق را چنان مستحكم نمايد كه تمام صاحبنظران خطوط اسلامي، آن را عروس خطوط بنامند. ميرزا غلامرضا اصفهاني (1246ه.ق)  از نوادر خوشنويسي دورۀ قاجار نيز، شخصيتي جامع با شيوه خاص در تاريخ خوشنويسي ايران است. در بررسي آثار اين دو هنرمند تفاوت هايي آشكار در اجراي قطعه نويسي مشاهده مي‌شود. هدف از اين پژوهش، شناخت شيوه خوشنويسي ميرعماد حسني قزويني و ميرزا غلامرضا اصفهاني و تطبيق قطعه خوشنويسي شده از سوره فاتحه‌الكتاب توسط اين دو هنرمند از منظر مؤلفه هاي زيبايي شناختي حسن تشكيل و حسن وضع است. پرسش هاي پژوهش عبارت‌اند از: 1-مؤلفه‌هاي زيبايي شناختي شيوه خوشنويسي ميرعماد قزويني و ميرزا غلامرضا اصفهاني كدامند؟ 2- وجوه اشتراك و افتراق و مزيت هاي حسن تشكيل و حسن وضع در اثر ميرعماد و ميرزا غلامرضا از منظر مؤلفه‌هاي زيبايي شناختي مطرح‌شده چيست؟ براي پاسخ به پرسش ها ابتدا مفردات، سپس كلمات و در پايان، تركيب بندي و شيوه كرسي بندي دو اثر موردبررسي و واكاوي زيباشناسانه قرار گرفته است. از نتايج اين پژوهش مي‌توان به فهم در نوع كتابت، نحوه اجرا و چينش حروف در آثار اين دو هنرمند به‌عنوان مزيت هاي حسن تشكيل و حسن وضع اشاره كرد. همچنين تفاوت شيوه نگارش آنان ناشي از اختلاف در زاويه قلم گذاري، تركيب بندي و چيدمان حروف است.