ارتباط بين تيپ شخصيتي با ميزان همكاري و رضايت‌مندي از درمان در بيماران بالغ تحت درمان ارتودنسي ثابت

مقدمه: همكاري بيمار در درمان ارتودنسي، يكي از مهم‌ترين پيش‌بيني كننده‌هاي نتيجه‌ي‌ درمان مي‌باشد. ارزﯾﺎﺑﯽ ﻣﯿﺰان رﺿﺎﯾﺖ ﺑﯿﻤﺎر، ﻣﻌﯿﺎري ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاي ﺑﺮرﺳﯽ شيوه‌‌ي درﻣﺎن، ﮐﯿﻔيت آن و ﻫﻤﭽﻨين رابطه‌ي‌ ﭘﺰشك و ﺑﯿﻤﺎر بشمار مي‌رود. هدف از اين مطالعه، بررسي ارتباط ميان برخي ويژگي‌هاي شخصيتي بيماران با ميزان همكاري آنان در درمان ارتودنسي بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه‌ي توصيفي، 135 نفر از افرادي كه براي درمان ثابت ارتودنسي، به بخش ارتودنسي دانشكده‌ي دندان‌پزشكي دانشگاه آزاد اسلامي واحد اصفهان مراجعه كرده بودند، انتخاب شدند. بعد از انتخاب افراد، پرسش‌نامه‌هاي NEO-FFI و رضايت‌مندي در اختيار آن‌ها قرار گرفت. همبستگي ميان 5 فاكتور روانشناسي نظريه‌ي پنج عاملي شخصيت Costa و McCrae، با ميزان همكاري و رضايت بيماران در طي درمان ارتودنسي بررسي شد. داده‌ها با استفاده از ضرايب همبستگي Pearson، Spearman و Regression آناليز شدند. يافته‌ها: ميانگين نمره‌ي همكاري بين 2 و 6 ماه بعد از شروع درمان، اختلاف معني‌دار نداشت (0.66 = p value). نمره‌ي رضايت‌مندي از درمان با نمره‌ي عامل شخصيتي مسؤوليت‌پذيري رابطه‌ي مستقيم داشت (0.01 = p value) اما با نمرات ساير عوامل شخصيتي رابطه‌ي معني‌دار نداشت (0.05 p value). نمره‌ي همكاري 2 و 6 ماه بعد از شروع درمان با نمرات عوامل شخصيتي، رابطه‌ي معني‌دار نداشت (0.05 p value). بين نمره‌ي همكاري 2 ماه (0.57 = p value) و 6 ماه بعد از شروع درمان (0.99 = p value) با نمره‌ي رضايت‌مندي از درمان رابطه‌ي معني‌دار وجود نداشت. نتيجه‌گيري: بين همكاري بيماران ارتودنسي و تيپ شخصيتي آن‌ها، ارتباطي وجود نداشت. بين رضايتمندي بيماران ارتودنسي و نمره‌ي عامل شخصيتي مسؤوليت‌پذيري رابطه‌ي مستقيم وجود داشت.