اثربخشي درمان وجودي بر اميد به زندگي و رفتارهاي خود مراقبتي زنان مبتلا به ديابت نوع دو

مقدمه: ديابت نوع دو يكي از بيماري‌هاي مزمن و ناتوان‌كننده است كه بر اميد به زندگي و رفتارهاي خود مراقبتي زنان مبتلا به اين بيماري اثر دارد. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان وجودي بر اميد به زندگي و رفتارهاي خود مراقبتي زنان مبتلا به ديابت نوع دو انجام شد. روش‌ها: روش پژوهش، كاربردي و از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه‌ي آماري شامل كليه‌ي زنان مبتلا به ديابت نوع دو شهر نيشابور بود. از بين آنان 40 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به‌طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل گمارش شدند. شركت‌كنندگان مقياس اميد اسنايدر و پرسشنامه‌ي فعاليت‌هاي خود مراقبتي در ديابت را تكميل كردند. جهت تحليل داده‌ها از روش تحليل كوواريانس چندمتغيره استفاده شد. يافته‌ها: نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه بين زنان گروه درمان وجودي و افراد گروه كنترل در متغيرهاي اميد به زندگي (0.0001=p، 10.11=F) و رفتارهاي خود مراقبتي (0.003=p، 176.5=F) تفاوت وجود دارد. درمان وجودي سبب افزايش ميانگين نمره‌ي شركت‌كنندگان گروه آزمايش در متغيرهاي اميد به زندگي و رفتارهاي خود مراقبتي شده است. نتيجه‌گيري: درمان وجودي با تأكيد بر مفاهيمي مثل آزادي، مسئوليت‌پذيري، معنا و هدف در زندگي، مرگ و روابط با ديگران مي‌تواند سبب افزايش اميد به زندگي و رفتارهاي خود مراقبتي زنان مبتلا به ديابت نوع دو ‌شود؛ بنابراين مي‌توان از اين درمان در كنار درمان‌هاي پزشكي استفاده كرد.