تأثير تمرين با شدت بالا و مصرف بيتروت بر NRF1 و TFAM بافت چربي احشايي موش‌هاي سالمند ديابتي نوع دو

مقدمه: NRF1 و TFAM از پروتئين‌هاي مؤثر بر بايوژنز ميتوكندريايي هستند كه نقش مهمي در ديابت ايفا مي‌كنند. هدف از مطالعه حاضر تبيين تأثير تمرين با شدت بالا (HIT) و مصرف بيتروت بر NRF1 و TFAM موش‌هاي نر سالمند ديابتي نوع دو بود. روش‌ها: در اين مطالعه‌ي تجربي، ۴۰ سر موش صحرايي نر (دامنه‌ي وزن ۲۷۰-۳۰۰ گرم و سن ۱۲ تا ۱۴ هفته) ديابتي شده با استرپتوزوتوسين به‌طور تصادفي به 5 گروه (كنترل سالم، كنترل ديابتي، مكمل، تمرين، تمرين‌+‌مكمل) تقسيم شدند. گروه‌هاي تمرين به‌مدت ۴ هفته و هر هفته ۴ جلسه و هر جلسه ۴۴ دقيقه تحت تأثير تمرين تناوبي شديد با شدت ۵۰ تا ۹۰ درصد حداكثر سرعت قرار گرفتند. گروه‌هاي دريافت كننده‌ي مكمل روزانه ۱۰ ميلي‌گرم بيتروت به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن به‌مدت ۴ هفته و ۴ بار در هفته به‌صورت خوراكي دريافت كردند. داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس دو طرفه در سطح معني‌داري (۰۵/۰≥P) ارزيابي شد. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد كه القاء ديابت منجر به كاهش قابل توجه سطوح پروتئيني NRF1 و TFAM شد به‌طوري كه در گروه تمرين و بيتروت اثر معني‌داري بر تغييرات NRF1 در بافت چربي احشايي موش‌هاي صحرايي سالمند مبتلا به ديابت دارند (۰۰۱/۰=P). اما تعامل تمرين HIT و مكمل بيتروت در تغييرات NRF1 معني‌دار نيست (۵۶/۰=P) و نيز عامل تمرين و مكمل بيتروت همچنين تعامل تمرين HIT و بيتروت نيز اثر معني‌داري بر تغييرات TFAM در بافت چربي احشايي موش‌هاي صحرايي سالمند مبتلا به ديابت دارند (۰۰۱/۰=P). نتيجه‌گيري: براساس يافته‌هاي تحقيق حاضر به‌نظر مي‌رسد تمرين ورزشي تناوبي همراه با مصرف بيتروت مي‌تواند به افزايش بيان ژن NRF1 و TFAM منجر شود و در نتيجه به بهبود و كنترل ديابت در سالمندان كمك كند.