اثربخشي مهارت‌هاي ارتباطي به منظور پيشگيري از خشونت جسمي و جنسي در زنان قرباني خشونت خانگي

زمينه و هدف: پيشگيري از پديده خشونت خانگي يكي از چالش هاي عمده قرن بيست و يكم است و تبديل به بحران جدي براي تمامي كشورها از جمله ايران شده است. يكي از متغيرهاي تأثيرگذار بر افزايش خشونت خانگي، ناآگاهي زوجين از مهارت هاي ارتباطي جهت حل تعارض و مديريت خشم است كه اين عامل باعث ايجاد و تشديد خشونت در بين آن ها مي‌شود. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش مهارت هاي ارتباطي بر كاهش خشونت خانگي در زنان قرباني خشونت خانگي شهر كرج در سال 98-1397 انجام شد. روش: اين پژوهش ميداني به روش توصيفي-تحليلي از نوع علّي-مقايسه اي و مداخله اي با پيش آزمون-پس آزمون و با گروه گواه بود. يافته‌ها و نتايج: يافته‌ها نشان داد كه آموزش مهارت هاي ارتباطي بر كاهش خشونت جسمي و خشونت جنسي به ترتيب با شدت اثر 47 و29 درصد مؤثر و در سطح 0/01 معني دار بود. با اين وصف، توجه به ابزارهاي كيفري، بدون توجه به ابزارهاي پيشگيرانه غيركيفري مانند آموزش مهارت هاي ارتباطي، مؤثر و كافي نخواهد بود؛ زيرا الزام افراد به رعايت حقوق زنان و پيشگيري از ارتكاب خشونت عليه آنان، با تكيه بر آموزش و آگاه سازي به عنوان يك مكانيسم دروني در مقايسه با مكانيسم هاي بيروني از جمله وضع قانون و اجراي مجازات، راهكاري مؤثرتر و كاربردي تر است و در نتيجه، ابزارهاي كيفري و ابزارهاي غيركيفري هيچ يك به تنهايي كارآمد نبوده، بلكه در كنار هم و موازي با هم مي توانند مؤثر و كارآمد واقع شوند.