سياست‌گذاري فرهنگي و ميدان قدرت در شهر تهران

از سال 1368  به بعد مديريت شهري تهران در حوزه اجتماعي و فرهنگي تجارب گسترده و مختلفي داشته است. اينكه اين تجارب و سياست‌گذاري فرهنگي معطوف به آن چقدر با مسائل فرهنگي شهر و مديريت شهري همسو بوده است سوالي است كه اين مقاله درصدد پرداختن به آن است.  بر اساس ايده‌هاي اوليه مقاله، دستوركار سياستگذاري فرهنگي با مسائل فرهنگي شهر و مديريت شهري تهران همسو نبوده و داراي  اختلال  است. اين مسئله با واكاوي و بازسازي تاريخ كنش‌ها و ساختارهاي درگير در شكل‌گيري سياستگذاري فرهنگي شهري دنبال شده است.بررسي مسئله در چارچوب رويكرد جامعه شناسي بورديو يعني رابطه ميدان سياستگذاري و ميدان قدرت، روابط بين عوامل ميدان و عادتواره عوامل ميدان و جريان‌هاي مؤثر بر شكل‌گيري دستوركار شامل شكل‌گيري مسئله، سياسي، سياستگذاري، ارزيابي استراتژيك و انتخاب‌هاي ممكن، تنظيم با دستوركار پيشين و ايدئولوژي انجام شده است. بدين منظور داده‌هاي مصاحبه نيمه استاندارد با 15 نفر از كارگزاران شهري در سال‌هاي 1368 تا 1396، كدگذاري و تحليل مضمون شده است.بر اساس 39 مضمون اصلي احصاء شده از مصاحبه‌ها، عادتواره‌هاي سياستگذران، جريان ايدئولوژي، جريان سياسي و تحولات و مطامع ميدان گسترده قدرت به عنوان عوامل موثر در موضوعيت سياستگذاري فرهنگي شهري در تمام سه دهه مورد بررسي تداوم داشته‌اند. اثر گذاري اين عوامل به معناي ضعف استقلال مديريت شهري و سازوكارهاي نهادي رسمي (قانوني) و غير رسمي (عرفي) براي دستوركارگذاري است.