بررسي امكان تفكيك ژنوتيپهاي چغندرقند از نظر مقاومت به ويروس زردي نكروتيك رگبرگ چغندرقند (beet necrotic yellow vein virus) بر اساس علائم فنوتيپي در شرايط گلخانه

در اين تحقيق، از دو روش مختلف براي بررسي مقاومت به بيماري ريزومانيا، در ريشه و برگ گياه چغندرقند ارقام شريف، دوروتي، آريا، سينا، ايزابلا، پيرولا، لودوينا و بريجيتا در شرايط گلخانه استفاده شد. بذر اين ارقام در خاك سالم (جهت مايه زني مكانيكي برگ ها) و آلوده (جهت ارزيابي آلودگي ريشه ها) كشت شدند. نتايج تجزيه واريانس داده‌هاي گلخانه‌اي و آزمايشگاهي نشان داد كه ازنظر آماري بين ارقام در صفات ميزان غلظت ويروس (بر اساس آزمون الايزا) و درصد آلودگي ريشه گياه چه ها اختلاف معني‌دار وجود دارد؛ به‌طوري‌كه رقم حساس شريف با ميانگين آلودگي (70/59 درصد) با بيشترين غلظت ويروس (0/93) و در مقابل، دو رقم پيرولا و ايزابلا با ميانگين آلودگي (21/47 درصد)، كمترين غلظت ويروس (0/2) را در ريشه چه ها نشان دادند. نتايج مايه زني مكانيكي ويروس روي برگ گياه چه هاي ارقام ذكر شده نشان داد كه 10 روز پس از مايه‌زني، علائم به صورت نقاط كلروز و نكروز روي برگ همه ارقام ظاهرشده و از اين نظر بين ارقام مقاوم و حساس تفاوتي وجود نداشت. مايه زني مكانيكي برگ‌هاي چغندرقند منجر به بروز علائم موضعي مستقل از ژنوتيپ شد و امكان تفكيك ژنوتيپ هاي حساس و مقاوم نسبت به اين ويروس ميسر نشد. لذا مناسب‌ترين روش، تعيين غلظت اين ويروس پس از دو ماه در ريشه گياهان مي باشد.