رتبه‌بندي مناطق توليدي چغندرقند در ايران بر اساس شاخص‌هاي مزيت فيزيكي توليد

تعيين مزيت نسبي توليد محصولات كشاورزي در مناطق مختلف، يكي از ابعاد مهم سياست‌گذاري و برنامه‌ريزي كشاورزي است كه بر اساس آن مي‌توان به الگوي مناسب توليد و كشت در مناطق مختلف با توجه به شرايط موجود در هر منطقه دست يافت. پژوهش حاضر باهدف اولويت‌بندي استان‌هاي توليدكننده چغندرقند در كشور بر اساس شاخص‌هاي مزيت فيزيكي توليد و ضريب نوسان آنها طي دوره زماني 98-1362 با استفاده از روش تاكسونومي عددي صورت گرفته است. نتايج نشان داد طي يك دوره‌ي 36 ساله، استان هاي خراسان جنوبي، خراسان رضوي و آذربايجان غربي داراي بالاترين ميانگين شاخص مزيت مقياس (SAI) بودند و بالاترين ميانگين مزيت كارايي (EAI) نيز در استان‌هاي كردستان، كرمانشاه و اردبيل به ترتيب با 2/90، 2/20 و 1/80 به دست آمد. بر اساس نتايج مزيت جمعي (AAI) نيز استان‌هاي آذربايجان غربي، خراسان رضوي و اصفهان با 0/10، 0/22 و 0/33 داراي كمترين ضريب نوسان شاخص جمعي و به ترتيب با 1/93،3/14 و 1/74 داراي بالاترين ميانگين مزيت جمعي در بين تمامي استان هاي كشور بودند.