اثربخشي آموزش گروهي طرحواره‌درماني هيجاني بر خودپنداره جنسي، بلوغ عاطفي و الگوهاي تعاملي زنان دچار درد مزمن

پژوهش حاضر باهدف تعيين اثربخشي آموزش گروهي طرحواره‌درماني هيجاني بر خودپنداره جنسي، بلوغ عاطفي و الگوهاي تعاملي زنان دچار درد مزمن انجام شد. طرح تحقيق حاضر، نيمه آزمايشي و با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون به همراه گروه گواه بود. 30 نفر از زنان دچار دردهاي مزمن كه در سال 1400 به بيمارستان فيروزگر شهر تهران مراجعه كردند، به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و با جايگزيني تصادفي در دو گروه 15 نفره آزمايش و گواه قرار داده شدند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه چندوجهي خودپنداره جنسي اسنل (1995)، پرسشنامه بلوغ عاطفي سينگ و بهارگاوا (1991) و پرسشنامه الگوهاي تعاملي كريستنسن و سالاوي (1984) بودند و گروه آزمايش تحت آموزش گروهي طرحواره درماني هيجاني ليهي (2015) در طي 10 جلسه 2 ساعته، هر هفته يك جلسه قرار گرفتند و در اين مدت افراد گروه گواه هيچ‌گونه مداخله‌اي دريافت نكردند. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از تحليل كوواريانس چندمتغيره و تك متغيره توسط نرم‌افزار آماري SPSS نسخه 26 استفاده شد. يافته‌ها نشان داد كه طرحواره‌درماني هيجاني بر بلوغ عاطفي و الگوهاي تعاملي در زنان دچار درد مزمن تأثير معنادار دارد (p 0/01). اما بر تغييرات خودپنداره جنسي تأثير معنادار ندارد (p 0/05).برحسب نتايج حاصل از اين پژوهش آموزش گروهي طرحواره‌درماني هيجاني با تمركز بر چالش‌ها و شناخت‌ها و با ايجاد تغييرات مثبت و مناسب مي‌تواند در تغييرات بلوغ عاطفي و الگوهاي تعاملي بين زوجين در زنان دچار درد مزمن مورداستفاده قرار گيرد.