تجربه‌ي زيسته ي نابينايان از اكران‌هاي ويژه در سينما و خوانش تصوير (مطالعه ي موردي نابينايان شهرهاي تهران، آمل، كرج، شيراز و مشهد)

سينمارفتن يكي از نيازهاي فرهنگي جمعيت نابيناي ايران است. مشكلات نابينايان، باعث شده به صورت محدود در اين مكان حضور يابند. هدف اين پژوهش درك معاني تجربه‌ي زيسته از سينماي ويژه ي نابينايان و چگونگي فهم اين پديده است. براي تفسير اين تجربه، از روش پديدارشناسي تفسيري ون منن استفاده شد. نمونه‌گيري به شكل هدف مند و ابزار جمع آوري داده‌ها مصاحبه و مشاهده بود. مصاحبه‌ها به شكل نيمه ساختارمند تا اشباع نظري 25 فرد نابيناي مادرزاد كه به سينماي نابينايان رفته بودند انجام شد. يافته‌هاي پژوهش شامل 5 مضمون، «آيين فيلم ديدن»، «لذت چندبعدي»، «توصيف گلايه ساز»، «تحقق يك رويا» و «يك گام به پيش» بود. نتيجه ي تحقيق نشان داد توصيف زنده، هم‌زمان با اكران فيلم، روشي غيرمعمول است و باعث بروز مشكلات زيادي در انتقال مفهوم تصاوير به نابينايان مي‌شود. توصيف كنندگان فيلم هيچ گونه آموزشي نديده‌اند. نابينايان خواهان مجهز شدن سينماها به سيستم‌هاي صوتي مخصوص نابينايان و تحقق اهداف جامعه ي فراگير و تماشاي فيلم در كنار ساير افراد جامعه بودند.