مطالعۀ توصيفي تجربۀ تنزل اقشار مياني در فضاي اجتماعي و فيزيكي شهر تهران

تحرك اجتماعي اغلب واجد وجه مكاني-جغرافيايي است و تنزل در فضاي اجتماعي معمولاً با تنزل جايگاه در فضاي فيزيكي همراه است. تورم شديد و افت قدرت خريد در سال هاي اخير قاعدتاً موجب تحرك نزولي بخش هاي مهمي از اقشار مياني جامعه شده است. اين نكته با در نظر گرفتن افزايش جدي بهاي مسكن در چند سال گذشته اهميتي ويژه مي يابد. در اين مقاله ابعاد مختلف تنزل در فضاي اجتماعي-جغرافيايي و مشخصاً رانده شدن اقشار مياني به محلات ارزان تر، پروژه هاي مسكن مهر يا شهرهاي هم جوار تهران با رويكردي بورديويي واكاوي شده است. بدين ‌منظور اطلاعات حاصل از بيست مصاحبه با كساني كه تجربۀ رانده شدن از مناطق متعارف شهر را داشته اند با الهام از معروف ترين خانوادۀ كدگذاري نظريۀ مبنايي تحليل و عوامل زمينه اي، علي، نقطۀ گسست و پي آمدهاي طرد از شهر و همچنين استراتژي هاي كنار آمدن با اين پي آمدها تشخيص داده شده اند. نكتۀ مهمي كه از مصاحبه ها برمي آيد آن است كه افراد تا مدت ها سكونت در مكان جديد را موقت مي پندارند و از انتساب خود به آن مكان شرمگين اند و با ساكنان قبلي آن مناطق فاصله گذاري مي كنند. اين نكته در كنار بيرون افتادن از شبكۀ دوستان و اقوام و انزواي ناشي از آن احتمال كنشگري سياسي در جهت تغيير وضع را تضعيف مي كند.