جايگاه مهارت منظور‌شناختي در حوزۀ آموزش زبان فرانسه در ايران

مهارت منظورشناختي، به توانايي استفادۀ مناسب از زبان در بافت اجتماعي گفته مي‌شود. زبان‌آموز براي كسب توانمندي در مهارت منظورشناختي، بايد دانش زباني و اجتماعي خود را با اَشكال مختلف و راهبردهاي منظورشناختي زبان همسو كند و قادر باشد در موقعيت ارتباطي از تمام اجزاي مهارت برقراري ارتباط خود به‌صورت يكپارچه استفاده كند. در اين مقاله، جايگاه پرورش مهارت منظورشناختي در حوزۀ آموزش زبان فرانسه در ايران بررسي شده است. هدف اين پژوهش، علاوه ‌بر تعريف مهارت منظورشناختي در حوزۀ آموزش زبان، بررسي ميزان به‌كارگيري و پرورش اين مهارت از سوي مدرسان ايراني زبان فرانسه است. به اين منظور، براي جمع‌آوري اطلاعات پرسش‌نامه‌اي تهيه و بين 50 مدرس ايراني توزيع شد. براي انتخاب حجم نمونه از روش نمونه‌گيري تصادفي استفاده شده است. روش تحقيق از نوع توصيفي ـ ‌پيمايشي بوده و ابزار پژوهش هم شامل يك پرسش‌نامه است. پايايي پرسش‌نامه با استفاده از آزمون آلفاي كرونباخ، برابر 0.90 محاسبه شده است. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون t تك‌نمونه، آزمون هم‌بستگي و t  مستقل نشان مي‌دهد با اينكه پرورش اين مهارت با زياد شدن سن و تجربۀ مدرسان بيشتر مي‌شود، به‌كارگيري فعاليت‌هاي مربوط به پرورش آن در كلاس زبان فرانسه جايگاه چنداني ندارد و اين امر خلاف نظر مثبت مدرسان براي پرورش اين جنبه از مهارت برقراري ارتباط زباني است. بنابراين، پيشنهاد مي‌شود در پژوهش‌هاي آتي، راهكارهايي به مدرسان ايراني زبان فرانسه معرفي شود تا آن‌ها بتوانند عملكرد تدريسشان را با نيازهاي زبان‌آموزان مطابق سازند و از زبان‌آموزانِ خود كنشگرهاي اجتماعي ماهري در آنچه مهارت منظورشناختي ناميده مي‌شود، بسازند.