تأثير سطح توسعه يافتگي مناطق و تحصيلات بر پيامدهاي خشونت نمادين عليه زنان در خانواده بانقش ميانجي خشونت نمادين (مورد مطالعه: زنان متأهل شهر تهران)

خشونت واقع بر زنان در خانواده مي‌تواند به سلامت و امنيت آنان (بعنوان نيمي از جامعه) و كودكان (آينده‌سازان جامعه) آسيب رساند و خانواده را دچار بحران نمايد. به‌علاوه اين امر در خانواده نه يك موضوع خانوادگي بلكه يك معضل اجتماعي است چنانچه بحران خانواده دامن جامعه را نيز خواهد گرفت و خود از عوامل بازدارنده توسعه مي‌باشد. تحقيق حاضر در تلاش است تا پيامد‌هاي خشونت ‌نمادين را در روابط خانوادگي مورد بررسي قرار دهد؛ خشونتي كه حافظه جمعي از آن‌ بعنوان خشونت ياد نمي‌كند و مورد غفلت جمعي قرار گرفته است. روش پژوهش از نوع پيمايشي و با ابزار پرسش‌نامه است. هدف تحقيق كاربردي است. جامعۀ آماري تحقيق شامل زنان ‌متأهل شهر ‌تهران هستند كه بر اساس ملاك توسعه‌يافتگي، مناطق 2، 6، 10، 13 و 17 انتخاب و 450 نفر از زنان اين مناطق به‌عنوان حجم ‌نمونه براساس نرم ‌افزار sample power تعيين ‌شده و به‌ روش نمونه‌ گيري سهميه‌اي مورد بررسي قرار گرفته‌اند. واحد تحليل فرد است و در تحليل داده‌ها و آزمون فرضيات از همبستگي ‌پيرسون و مدل‌سازي معادلۀ‌ ساختاري استفاده ‌شده ‌است. يافته‌ها نشان مي‌دهد متغير آموزش و تحصيلات برخودشكوفايي، ازخودبيگانگي و بر سرمايۀ فرهنگي فرزند با نقش ميانجي خشونت نمادين معنادار است. ولي متغير توسعه‌يافتگي مناطق بصورت مستقيم بر خشونت نمادين موثر است اما بر خودشكوفايي بر ازخودبيگانگي و بر سرمايۀ فرهنگي فرزند با نقش ميانجي خشونت نمادين معنادار نيست.نتايج تحقيق ‌حاضر نشان مي‌دهد كه متغير خشونت نمادين در رابطۀ بين متغير سطح تحصيلات و پيامدهاي خشونت مذكور، نقش ميانجي ايفا مي‌كند اما در رابطۀ بين متغير سطح توسعه يافتگي مناطق و پيامدهاي اين خشونت نقش ميانجي ندارد.