مطالعه نظري نقش احساسات و عواطف در تصميم‌گيري‌هاي قضايي؛ با تكيه بر رويكرد تصميم‌گيري دو روشي

قضات همانند ساير انسان‌ها، ممكن است به ‌طور ناآگاهانه، تحت ‌تأثير احساسات و عواطف قرار بگيرند. هدف از اين مقاله، شناخت و تبيين چگونگي تأثير‌گذاري اين محدوديت‌ها بر تصميم‌گيري‌هاي قضايي است. اين مقاله با بهره‌گيري از ابزار كتابخانه‌اي و استفاده از نتايج تحقيقات تجربي صورت‌گرفته در ساير كشورها نشان مي‌دهد، تصميم‌گيري‌هاي قضايي يك فرايند مكانيكي صِرف نيست كه تنها بر پايه‌ محتويات پرونده و تطبيق موضوع با قوانين شكل بگيرد، بلكه ممكن است احساسات، عواطف و ساير محدوديت‌هاي شناختي ذهن قاضي، از طريق تأثير روش 1 (درك شهودي و شناختي) و ناخودآگاه بر روش 2 (درك تأمّلي و استدلالي) و خودآگاه، وارد تصميمات قضايي شوند. بنابراين به منظور به حداقل رسانيدن ورود و تأثير اين خطاها و سوگيري‌ها در فرايندهاي دادرسي لازم است با آگاهي بخشي مقام‌هاي قضايي در خصوص چيستي و چگونگي عملكرد اين محدوديّت‌هاي شناختي، ذهن قضات نسبت به اين سوگيري‌ها و خطاهاي ادراكي، پالايش گردد.